บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 22 หน้า 5
“ตอนแรกฉันก็ตั้งใจแบบนั้น แต่เห็นคุณเครียดมาตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังคิดอะไรไม่ออก เลยอยากพามาเปลี่ยนบรรยากาศจะได้รู้สึกผ่อนคลาย สมองปลอดโปร่ง คิดอะไรได้เข้าเป้ามากขึ้นไง”
“ผมเหลือเวลาอีกแค่สองวัน”
“แล้วอีกอย่าง...”
“อะไรเหรอครับ”
“ถ้าสุดท้ายแล้ว คุณยังหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ ฉันกับคุณคงไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีก ฉันก็อยากใช้เวลาดีๆกับคุณให้มากที่สุด”
โจอึ้งไป “คิดแบบนั้นก็เหมือนกับจะยอมแพ้”
“ฉันไม่คิดถึงเรื่องแพ้ ชนะ แต่ฉันอยากมีความทรงจำดีๆ...ขอแค่หนึ่งชั่วโมงก็พอ...ลืมเรื่องงานซะ ลืมเรื่องคดีฆาตกรรม ลืมเรื่องหลักฐาน ปล่อยมันไปสักหนึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมงที่มีแค่คุณกับฉัน ได้ไหม”
“แต่ถ้าเรายอมเสียเวลาตอนนี้ เราอาจจะมีเวลามากกว่านั้นอีกหลายเท่าในอนาคตข้างหน้า”
“ฉันไม่เอาเวลามาเล่นพนันหรอกนะ”
“ผมก็ไม่เอาเวลามาผลาญทิ้งแบบไร้ค่าแบบนี้เหมือนกัน”
“คุณคิดว่าเวลาดีๆอย่างนี้มันไร้ค่าเหรอ”
โจไม่ตอบ ลุกเดินออกไป วนิษามองตาม “โจ...”
โจไม่ตอบ เดินหายไป วนิษาถอนใจ นั่งหลับตาทำใจเซ็งๆ สักพักก็มีเสียงไวโอลินดังขึ้น วนิษาตกใจ ลืมตา ข้างๆตัวเธอมีคนมาเล่นไวโอลิน
โจยืนตรงหน้าเธอ โค้งให้ ยื่นมือมา วนิษามองโจ แล้วยิ้มทั้งน้ำตา จับมือโจ ลุกออกไป โจกับวนิษาเต้นรำกัน “ผมอยากบอกคุณว่า นี่เป็นเวลาที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผม”
“ฉันนึกว่าคุณจะหนีกลับไปทำงานต่อซะอีก”
“สมองสั่งให้ผมทำแบบนั้น แต่หัวใจสั่งให้ผมทำแบบนี้”
“ขอบคุณที่ยอมฟังหัวใจมากกว่าสมอง”
“ที่หัวใจของผมเป็นแบบนี้ก็เพราะมันทำตามความต้องการของหัวใจคุณ”
“งั้นถ้าหัวใจของฉันสั่งอย่างอื่นด้วยล่ะ”
“สั่งอะไรเหรอครับ”
วนิษากระซิบบอกอะไรข้างๆหูโจ โจยิ้มเล็กน้อย โอบกอดวนิษาแน่นขึ้น แล้วก้มลงจูบเธอ วนิษาจูบตอบ คนสีไวโอลีนยิ้มเล็กน้อย ท่าทางมีความสุขไปด้วย
โจขับรถขึ้นมาจอดบนลานจอดดาดฟ้า โจกับวนิษานั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้า
“ทุกครั้งที่ผมมองดาวบนฟ้า ผมอดคิดไม่ได้ว่า...”