บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 2 หน้า 2
“จะบ้าเหรออั๊วจะกลับบ้านยังไง”
“ถ้าไม่ลงโทษคุณ คนอื่นจะเห็นที่นี่เป็นยังไง นึกอยากจะโวยก็โวยส่งเดชเหรอ...จะโทษก็โทษดวงตัวเองเถอะ ดวงคุณมันซวยเอง” วนิษาโบกมือ ชายฉกรรจ์จับเสี่ยออกไปข้างล่าง
คนที่มุงดูข้างๆโจ หันมาเม้ากับโจทันที “ตั่วเจ๊นี่ใจถึงจริงๆ กล้าเอามือตัวเองเดิมพันเลยนะเนี่ย”
“ไม่ใช่ใจถึงหรอก แต่ตาถึงมากกว่า ดูออกว่าเสี่ยคนเมื่อกี้มันขี้ขลาด ยังไงก็ไม่กล้าเล่นแน่”
วนิษากวาดตามองรอบๆ “มีอะไรอีกมั้ย”
“ไม่มีแล้วครับ” บรรดาลูกน้องมองวนิษาด้วยสายตาเคารพชื่นชม วนิษาเดินผ่านหน้าโจ โจทำเฉยๆ วนิษาหยุดมองโจ โจยิ้มให้ วนิษายิ้มหวานให้เช่นกัน ทำให้โจยิ้มแฉ่ง
ใบหน้านั้นทำให้วนิษาคิดย้อนไปเมื่อกลางวัน ตอนที่เธอนั่งอยู่ในรถ ปฐมและลูกน้องยืนรออยู่ ลูกน้องคนหนึ่งหยิบร่มออกมา วนิษากำลังจะลงจากรถ เอะใจเห็นอะไรแว้บๆทางกระจกข้างรถ
วนิษามองเห็นใบหน้าคนคนหนึ่งแอบมองอยู่ โผล่ออกมาครึ่งหน้าที่เด่นมากคือวิกผมสีส้ม แล้วผลุบหายหน้าไป วนิษาไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร เธอลงจากรถ พวกลูกน้องโค้งให้ วนิษาแอบมองกลับไป ชายคนนั้นกลับมาอีกแล้ว กระโดดออกมาแว้บหนึ่งแล้วก็หายวับกลับเข้าที่กำบังอีกครั้ง เธอจึงเดินไปขึ้นรถสีดำ
วนิษายังคงยิ้มให้โจ โจกระแอมเบาๆเก๊กหล่อ ยิ้มแบบเขินๆ
วนิษาหันไปหยิบถาดเครื่องดื่มแถวนั้น มาบังหน้าโจเหมือนตอนโจหลบหลังกำบัง ตอนแรกบังแค่ช่วงปาก
“เหมือน” โจงง วนิษาเลื่อนถาดบังมาถึงช่วงตา “เหมือนมาก” วนิษาเลื่อนถาดจนปิดหน้าโจมิด เห็นแต่วิกผมสีส้ม “ใช่เลย”
“ใครเหรอครับ” โจถาม
“คนที่สะกดรอยตามฉันตั้งแต่ตอนกลางวันไงล่ะ”
โจหยุดยิ้มทันที ชี้ไปด้านหลังวนิษาตะโกนเสียงดัง “ยิงมันเลย”
พวกชายฉกรรจ์หันขวับ โจจะเผ่นแต่วนิษาซึ่งเป็นคนเดียวที่ไม่หลงกล ยื่นขาออกไปขัด โจหกล้มป้าบ
ลูกน้องหันกลับมา มองโจด้วยความโมโหที่โดนหลอก
“มีลูกไม้อะไรอีกมั้ย” วนิษาเยาะ
โจรีบใช้ความคิด พยายามหาทางออก
“คิดนานไปแล้ว ...” เธอหันไปบอกลูกน้อง “จับมัน”
โจถอนใจเฮือก ยกมือยอมแพ้ ลูกน้องวนิษากรูเข้ามาล็อคโจไว้
โจโดนจับนั่งมัดมือไพล่หลังกับเก้าอี้ในห้องเล็กๆห้องหนึ่งเพียงลำพัง มีประตูกระจก โจมองผ่านประตูที่เปิดอยู่ออกไป เห็นวนิษากับปฐมคุยกับชายฉกรรจ์คนหนึ่ง