บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 2 หน้า 5
ขณะเดียวกันที่หน้าห้องสอบสวน ปฐมรู้สึกในห้องเงียบผิดสังเกต เปิดประตูเข้าไปดู เห็นร่างวนิษาฟุบอยู่
ปฐมใจหายวาบ มองรอบๆ โชคดีไม่มีลูกน้องอยู่แถวนั้น
แต่มีคนหนึ่งหันมาสบตากับปฐมพอดี “ให้ช่วยอะไรมั้ยครับ”
“ไม่ต้อง...ห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด”
ลูกน้องพยักหน้า ปฐมเปิดประตูแคบๆรีบแทรกตัวเข้าไปแล้วปิดประตู เขาเข้ามาช้อนศีรษะวนิษาขึ้นมา
“ตั่วเจ๊ๆ”
วนิษาลืมตาขึ้น มึนๆ มองไปรอบๆ ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ฉันพลาดจนได้”
“ช่างมันเถอะครับ มันทำอะไรตั่วเจ๊บ้าง”
“มันเหวี่ยงฉันมาที่กำแพงนี่ แล้วก็รีบปีนหนีออกไป”
“ยังดีที่มันไม่ได้ฆ่าตั่วเจ๊”
“ก็จริง ซึ่งก็แปลว่ามันไม่ใช่คนของเสี่ยเพ้ง เพราะถ้าเป็นคนของเสี่ยเพ้งมันต้องฆ่าฉันแล้วแน่เพราะมันมีโอกาส”
ปฐมพยักหน้าเห็นด้วย วนิษาลุกจะเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อนครับตั่วเจ๊ ตั่วเจ๊จะออกไปแบบนี้ไม่ได้ เสียฟอร์มหมด”
วนิษานึกได้ “จริงสินะ ถ้าพวกลูกน้องรู้เรื่องคงหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ...เอาไงดีล่ะ”
ปฐมคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ดัดสองเสียง แหกปากร้องลั่น “อ๊ากๆๆๆๆ เมตตาผมเถอะตั่วเจ๊ อย่าทำผมเลย...” แล้วชายหนุ่มก็เอ่ยด้วยเสียงจริงของตัวเอง “ตั่วเจ๊ใจเย็นก่อน เดี๋ยวมันตายพอดี...” แล้วก็ดัดเสียงอีกครั้ง “โอ๊ยยยยยยย...”
พวกลูกน้องที่อยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงก็พากันมองหน้า
“เสียงมันร้องยังหมาโดนเชือด สยองว่ะ”
“ตั่วเจ๊เราเห็นตัวเล็กๆยิ้มหวานๆ แต่โหดกว่าอาเฮียอีกมั้งเนี่ย”
ปฐมยังเล่นละครไม่หยุด “ตั่วเจ๊พอเถอะ ผมทนดูไม่ได้แล้ว ...” แล้วก็ดัดเสียงอีก “อ๊ากกกกก โอ๊กกกกก โอ๊ยยยยย”
ปฐมทำท่าบอกใบ้ให้วนิษาเล่นด้วย “นี่แน่ะ อยากลองดีนักใช่มั้ย...กลับไปบอกนายแกนะว่าอย่ามาแหยมกับฉัน ไม่งั้นต้องโดนแบบนี้ นี่แน่ะๆๆ อึ๊บ ย้าก ฮึ่ย ฮึ้บ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” ปฐมดัดเสียงต่อเนื่อง
“จำไว้ นี่แน่ะๆๆ”
แล้วก็ต่อด้วยเสียงจริง “พอเถอะครับ มันสลบไปแล้ว อาจจะตายไปแล้วก็ได้”
“ฮึ่ย ห้ามฉันอยู่ได้ เดี๋ยวปั๊ดโดนอีกคนหรอก”
พวกลูกน้องที่แอบฟังอยู่หน้าเหยเกไปตามกัน