บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 2 หน้า 3
โจค่อยๆล้วงมีดที่ซ่อนไว้หลังเข็มขัดออกมา พยายามสอดมีดลงไป เพื่อตัดเชือกที่มัดมือเขา
ขณะที่สายตาของโจก็เพ่งมองที่ริมฝีปากแต่ละคนที่กำลังคุยกัน
ที่นอกห้อง วนิษา ปฐม รอฟังรายงานจากลูกน้อง “ผมค้นตัวมันแล้ว ไม่เจอหลักฐานอะไรเลยครับ”
“ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร มาจากไหน” วนิษาเอ่ยขึ้น
“มันเป็นคนของเสี่ยเพ้งแน่ๆ ผมว่าต้องจัดการขั้นเด็ดขาด”
“ทำยังไงคะ”
โจชักรู้สึกไม่ดีหน้าแหยๆ พยายามตั้งใจฟัง
“ตัดหัวมัน เอาไปคืนให้เสี่ยเพ้งบนเตียงนอนมัน คืนนี้เลย”
โจหน้าซีด
วนิษาเงียบไปอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เรายังไม่รู้ว่าเป็นคนของเสี่ยเพ้งจริงรึเปล่า ฉันยังไม่อยากผลีผลามลุยกับใครโดยไม่จำเป็น”
ปฐมดูเหมือนจะยอมฟังวนิษา โจโล่งอก “แต่เราจะปล่อยมันไปเฉยๆไม่ได้นะครับ”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ขั้นแรกเราต้องรู้ก่อนว่าใครส่งเขามา”
“งั้นผมจัดการเอง” ปฐมทำท่าจะเดินมาหาโจ
วนิษากันไว้ “ฉันจะเข้าไปคุยกับเขาเอง”
“จะดีเหรอครับ”
“ไม่เป็นไร...คุณปฐม ลูกน้องของเฮียหลายคนยังไม่ยอมรับฝีมือฉัน ฉันต้องแสดงให้พวกเค้าเห็นว่า ฉันก็โหดพอที่จะเป็นตั่วเจ๊ของพวกเขาได้ นี่เป็นโอกาสที่ดีของฉัน”
“ระวังตัวด้วยแล้วกันนะครับ”
วนิษาพยักหน้า ปฐมมองมาทางโจที่อยู่ในห้อง พูดกับโจเสียงดังให้ลูกน้องทุกคนได้ยิน “ตั่วเจ๊จะสอบปากคำแกเอง ถ้าฉลาดมีอะไรก็รีบพูดออกมาซะ ไม่งั้นแกจะเสียใจ”
ลูกน้องพากันมองด้วยความสนใจ วนิษารับกล่องเครื่องมือกล่องหนึ่งมาจากปฐม แล้วเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู “นายเป็นใคร” เธอเอ่ยถาม
โจปิดปากเงียบ วนิษายิ้ม “อยากลองของใช่มั้ย”
“ของเจ๊เด็ดรึเปล่าล่ะ”
“ไหนดูซิ ในนี้มีอะไรเหมาะกับคนปากพล่อยอย่างนายบ้าง” วนิษาหยิบของในกล่องออกมา เป็นขวดน้ำใสๆ
โจยิ้ม “น้ำกรดเหรอ ขอบอกว่ากากมากกกกกครับ จะราดหรือจะกรอกก็ได้ ผมไม่กลัวหรอก อยู่บ้านผมซดเวลาท้องอืดๆมันไล่ลมดี”
“ก็ดี ฉันว่าน้ำกรดมันแพงไปสำหรับคนอย่างนาย” วนิษาหยิบของออกมาอีกชิ้น เป็นสตั๊นท์กัน
โจหัวเราะ “ปืนช็อตไฟฟ้าเหรอ ฮ่าๆๆ ไอ้นี่น่ะเวลาโดนยุงกัด ผมเอามาจี้ตัวเองประจำ แก้คันดีกว่ายาหม่อง"