บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 13 หน้า 3
“เม้ง จิตทิพย์...พี่จะไปหาเขาเหรอ” โจพยักหน้า “แต่ไอ้นี่มันคิวแน่นเอี้ยดเลยนะพี่ จองกันเป็นเดือนๆป่านนี้ไปปีหน้าแล้วก็ไม่รู้”
“จะยากอะไร…คิวยาวนักเราก็ลัดคิวสิ
ออฟฟิศของเม้งเป็นตึกแถวคูหาเดียว ค่อนข้างเรียบร้อย ดูทันสมัย ไม่มีของแปลกๆอะไรมาก มีเพียงโต๊ะหมู่บูชาและพระพุทธรูปธรรมดา แต่มีหนังสือเยอะมาก เม้งเปิดประตูเข้ามาในออฟฟิศ โจกับป๋องที่ซุ่มรออยู่ รีบหยิบหน้ากากไอ้โม่งมาสวม เม้งเดินเข้ามา โจปราดเข้าประกบ ขณะที่ป๋องไปปิดประตู แขวนป้าย CLOSED
“ถ้าไม่อยากตายอย่างี่เง่า” เม้งพยักหน้า โจผลักเม้งลงไปนั่งที่โซฟา “นี่ปืน 9 มม. กระสุนหัวอ่อน ถ้าฉันยิงแกระยะแค่นี้ หัวกระสุนจะพุ่งเข้าไปป่นกระดูกของแกจนเละ แล้วพุ่งออกอีกด้านพร้อมกับตีคว้านเนื้อของแกหลุดออกมาด้วยแผลเท่ากำปั้น เข้าใจมั้ย” เม้งหน้าเสีย
“ฉันถามแกตอบ แกโกหกฉันยิงแก ตกลงไหม”
“ตะ...ตกลงครับ”
โจจ้องตาเม้ง “ใครใช้ให้แกโกหกชาวบ้านเรื่องดวงกินผัวของคุณวนิษา”
เม้งงงไปวูบหนึ่ง “คุณวนิษา...อ๋อ แม่ม่ายพันล้านคนนั้นน่ะเหรอ ใช่ ผมบอกเขามีดวงกินผัวหรือนารีบริโภคภัสดา แต่ไม่มีใครจ้างผมหรอก”
โจเอาปืนกดหัวเข่า เม้งหน้าเสีย “ถ้าไม่อยากขาเป๋ก็บอกความจริงมา”
“ผมยืนยันไม่มีใครจ้างผม ดวงเธอเป็นอย่างนั้นจริงๆ”
“ฉันไม่เชื่อ ... ฉันจะยิงพุงแกละกัน ยิงตรงนี้แกจะทรมานสุดๆก่อนที่จะตาย ลำไส้ของแกจะขาด ไอ้ที่ทะลักออกมาก็จะบวมพองจนยัดกลับเข้าไปไม่ได้” โจเอาปืนกดพุงเม้ง
“อย่ายิงผมเลย ผมพูดความจริง หมอดูอย่างผมต้องยึดสัจจบารมีเป็นที่ตั้ง ผมโกหกไม่ได้ ผิดคำพูดไม่ได้”
“เห็นพุงไม่มีค่าใช่มั้ย งั้นตรงกล่องดวงใจนี่ล่ะ”
โจเอาปืนกดที่เป้ากางเกง ขึ้นไกปืน เม้งกลัวจนแทบจะร้องไห้
“ใครใช้แก”
“ไม่มีจริงๆ ผมดูตามตำราที่ผมเรียนมา อย่าทำอะไรผมเลย”
โจแสยะยิ้ม กดปืนลงไปอีก “ฉันจะยิงให้เละเดี๋ยวนี้เลย”
“ผมพูดความจริง ขอร้องล่ะ อย่ายิงผมเลย”
“ใครใช้แก”
“ไม่มีจริงๆครับ”
โจถลึงตา แล้วเหนี่ยวไก เสียงดังแชะ เม้งอ้าปากค้าง โจเก็บปืน เม้งรีบก้มดูเป้า โล่งอกสุดๆราวกับตายแล้วเกิดใหม่