บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 6
ที่จุดจอดรับส่งรถ โจขับรถมารับวนิษากับกริชขึ้นมาบนรถ โจมองกริชด้วยท่าทางตะลึง
“โอ๊ะโอว” โจร้อง
“ตกใจเหรอครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ คิดซะว่าผมเป็นแค่คนคนหนึ่งไม่ใช่พระเอกดังที่ไหน”
“ผมไม่รู้หรอกครับคุณเป็นพระเอกหรือตัวประกอบ ตกใจเรื่องอื่นน่ะครับ”
กริชดูไม่ค่อยพอใจ “เรื่องอะไร”
“พูดไปมันจะไม่ค่อยเหมาะครับ เอาเป็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณสองคนก็แล้วกัน ถ้าสื่อมาถามผมจะบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไร”
วนิษาผลักเบาะกระแทกท้ายทอยโจเต็มแรง “ไม่มีอะไรส่วนตัวย่ะ...แค่ไปส่งคุณกริชที่บ้านของเขา รถของเขามีปัญหา ... คราวหลังถามก่อนนะ ก่อนที่จะคิดอะไรสกปรกน่ะ”
“ก็เพื่อนคุณถาม ผมก็ต้องตอบ...แล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรสกปรกซักนิด”
“พอ เลิกพูด ขับออกไปได้แล้ว ฉันจ้างนายมาขับรถ ไม่ได้จ้างมากวนประสาท”
โจไม่พูดอะไรอีก ขับรถออกไป ด้านนอก ระริน เพ็ญแข อยู่ในรถที่จอดอยู่ข้างทาง มองตามรถของวนิษาไป
เพ็ญแขบอก “เห็นมั้ย เพราะแกเตือนฉันช้า พวกมันเลยได้ไปด้วยกันเลย”
สุดใจตอบ “ผมทำดีที่สุดแล้วนะครับ”
“ระริน อย่าเครียดไปเลยลูก มีคนขับรถอยู่ด้วย มันคงไม่มีอะไรกันง่ายๆหรอก”
“ค่ะ หนูก็ว่างั้น ไม่ได้เครียดอะไร”
“แล้วทำไมเงียบๆไปล่ะ”
“เมื่อกี้หนูเห็นคนขับรถของยัยวนิษาแว้บหนึ่ง มันคุ้นๆตายังไงไม่รู้ค่ะ”
“อ๋อ เหรอ”
ระรินพยายามนึก แต่นึกไม่ออก
สุดใจขับรถออกไป
โจขับรถโดยมี วนิษากับกริชนั่งอยู่ด้านหลัง
“คุณวนิครับ ผมอยากบอกว่าคืนนี้ผมรู้สึกเหมือนฝันไป ที่ได้เต้นรำคู่กับคุณ ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนผมก็คงไม่ลืมวันนี้เลยครับ” กริชพูดขึ้น
“คุณกริชก็ออกงานบ่อย น่าจะชาชินกับเรื่องทำนองนี้ไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“แต่ผมไม่เคยเต้นรำกับนางฟ้านี่ครับ”