บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 6 หน้า 3
วนิษาเดินมาหาโจแล้วหยิบกุญแจรถไป “ฉันไล่คุณออก นี่ เงินชดเชย” วนิษาหยิบเงินปึ๊งหนึ่งส่งให้โดยไม่ดูจำนวน รู้แต่ว่ามันหนาๆ
“คุณไล่ผมออกด้วยเรื่องอะไรครับ”
“นายห่ามเกินไปแล้วนะ เสียมารยาทที่สุด ทำท่าหัวเราะเยาะมั่ง ทำท่าขนลุกมั่ง แล้วที่ร้ายที่สุดทำท่าจะอ้วกด้วย ถ้าคุณกริชเขาเห็นเข้า เขาจะรู้สึกยังไง”
“มันอดไม่ได้นี่ครับ มันตลกจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไอ้ที่ผมทำท่าจะอ้วกน่ะ อดไม่ไหวจริงๆ เขาบอกคิดเองมาจากหัวใจ แต่ขอโทษ ฟังดูก็รู้ว่าต้องก๊อปใครมาแน่ๆ”
“เขาจะคิดเองหรือลอกใครมาก็เป็นเรื่องของฉันกับเขา นายไม่มีสิทธิ์ดูถูกเขา”
“ผมเกลียดคนหน้าด้านชอบลอกงานคนอื่นไม่ได้หรือไง”
“คิดในใจได้ แต่ห้ามแสดงออก เขาอยากพูดอะไรก็ปล่อยเขาพูดไปสิ”
“ยอมให้คนเลวทำความเลว ถือเป็นความเลวชนิดหนึ่ง”
วนิษาถอนหายใจ “แค่นี้นะ” วนิษาขึ้นรถ ขับออกไป
โจมองตามแล้วหัวเราะแบบรู้ทัน “อะโด่ ทำเป็นขู่...เฮ้ย อย่าไปไกลสิ ผมขี้เกียจวิ่งตาม ... ล้อเล่นใช่ม้า จอดได้แล้ว...เฮ้ย...เฮ้ย...” โจเริ่มวิ่งตามรถวนิษาไป แต่รถวิ่งไปไกลจนลับตาแล้วทำให้โจได้แต่ยืนอึ้ง “ไปจริงหรือเนี่ย...หา... ทิ้งกันอย่างงี้ได้ไง...ยัยตัวแสบ”
วนิษาเดินเข้ามาในห้องขณะที่ปลายฝนกำลังซ้อมเปียโนอยู่ “สวัสดีค่ะ”
“สวัสดี” วนิษาตอบห้วนๆแต่ปลายฝนไม่ทันเอะใจ เล่นเปียโนต่อ
“เล่นเพลงอะไร ไม่เห็นเพราะเลย”
ปลายฝนชักฉุน เสียงแข็งตอบ “ก็เล่นเพลงเดิม ทุกทีคุณยังชมว่าเพราะ”
“ก็วันนี้มันไม่เพราะ ทำไม ไม่เพราะได้มั้ย มีปัญหาเหรอ เล่นทุกวันแล้วต้องเพราะทุกวันเหรอไง ก็วันนี้มันไม่เพราะก็บอกไม่เพราะ เข้าใจรึเปล่า ว่าวันนี้ไม่เพราะ”
“เอ่อ...เข้าใจค่ะ” ปลายฝนเหวอไม่ทันตั้งตัว เจอวนิษาซัดกลับมาเป็นชุด
วนิษามองหน้าปลายฝนด้วยใบหน้าเหวี่ยงๆทำให้ปลายฝนต้องหลบตามองโน้ต วนิษาเดินเข้าไปที่ห้องของเธอ ปลายฝนจึงแอบมองตามไป “น่ากลัวชะมัด”
โจหัวกระเซิง เหงื่อชุ่มตัว เล่าเรื่องให้ป๋องฟัง ป๋องถึงกับหัวเราะลั่น “สมน้ำหน้า”
“แกสมน้ำหน้าใคร” โจขึ้นเสียง
“สมน้ำหน้าพี่อ่ะดิครับ”
“แกคิดว่าฉันผิดเหรอไงวะ ฉันพูดความจริงนะเว้ย”
“มันธุระอะไรของพี่ล่ะ เขาขอให้พี่แสดงความเห็นเหรอ”