บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 6 หน้า 2
โจไอแคกๆออกมา วนิษามองโจแบบเอาเรื่อง แต่โจทำไม่รู้เรื่องขับรถต่อไป
“แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“จริงๆครับ ผมถามตัวเองว่านางฟ้าลงมาจากสวรรค์ชั้นไหนกันนะ ถึงได้สวยเหลือเกิน”
โจหันมองหน้าวนิษาทางกระจกหลังแว่บหนึ่ง แล้วกลั้นหัวเราะ วนิษาหันมาเจอพอดี วนิษาขยับจะเอาเรื่อง แต่ห้ามตัวเองทัน หันมายิ้มให้กริช
“ผมน่ะดีใจจริงๆนะครับที่ได้มีโอกาสรู้จักกับคุณวนิ ดีใจจนเสียใจ”
“ทำไมล่ะคะ” หญิงสาวถาม
“เสียใจที่ปล่อยให้เวลาในชีวิตผ่านมาจะสามสิบปีอยู่แล้ว ถึงได้รู้จักคุณ”
โจสลับเอามือข้างหนึ่งไปถูแขนอีกข้างแรงๆ เหมือนขนลุก วนิษาพยายามไม่สนใจ
“ที่ผ่านมา มันมีบทพูดเพราะๆมากมายที่พระเอกพูดกับนางเอก ฟังแล้วกินใจ แต่ถึงตอนนี้ผมกับนึกคำพูดแบบนั้นไม่ออกสักคำ”
“ทำไมล่ะคะ”
“เพราะมันไม่ใช่คำพูดของผม...เท่าที่ผมนึกออกตอนนี้เป็นคำพูดในใจของผม...คุณวนิษาครับ ถ้าคุณเป็นไฟ ผมจะยอมเป็นไม้ ถ้าคุณเป็นดอกทานตะวัน ผมจะยอมไม้ขีดไฟ ถ้าคุณเป็นพริกขี้หนู ผมขอเป็นหมูแฮม” กริชยังเลี่ยนต่อไป
โจทำท่าขย้อนจะอ้วก วนิษาจ้องโจด้วยความเดือดดาลเต็มที่
“คุณวนิครับ”
วนิษาได้สติ หันมาทางกริช “คะ ว่าไงเหรอคะ”
“ขอโทษนะครับที่ความในใจของผมทำให้คุณตกอยู่ในภวังค์ขนาดนี้”
“อ๋อ..เอ่อ...ค่ะ”
กริชยิ้มภูมิใจ ขณะที่โจจอดรถ “เฮ้อ ถึงซะที...เอ๊ย ถึงแล้วครับ”
“แล้วเจอกันนะคะคุณกริช”
กริชมองวนิษาแบบมีความหวัง “คุณวนิจะขึ้นไปเข้าห้องน้ำหรือแวะจิบชาสมุนไพรซักหน่อยไหมครับ”
“ไม่หรอกค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“เอ่อ...ครับ สวัสดีครับ ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็ก ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก” โจรีบแทรกขึ้นมาทันที เล่นเอากริชอึ้งไปเพราะเขาขอบคุณวนิษา แต่โจดันตอบรับแทนเสียนี่
พอร่ำลาจบโจก็ขับรถออกมา วนิษาไม่พูดอะไร รอจนโจเลี้ยวออกจากซอย เข้าสู่ถนนใหญ่
“หยุดรถ” วนิษาออกคำสั่งทำให้โจหยุด
“ลงจากรถ”วนิษาลงจากรถก่อน โจงง แต่ก็ลงตาม