บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 6 หน้า 2
รัศมีเดินเฉิดฉายเตรียมจะเข้างาน เห็นด้านหน้าแขกเหรื่อทยอยมางาน รัศมียังเดินไปไม่ถึงก็ชะงักเพราะเจอศักดา
“พ่อเลี้ยง บังเอิญจังเลยนะคะ”
“คุณรัศ” ศักดาพารัศมีมาห่างจากกลุ่มคน “คุณโกรธผมเรื่องอะไร ถึงไม่รับสายผม”
“อ๋อ.. ฉันยุ่งๆ ต้องขอโทษด้วย ขอตัวนะคะ” เธอเชิดทำท่าจะเดินจากไป
ศักดาโพล่งออกมา “มีใครพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับผมให้คุณฟังใช่มั๊ย ถ้าผมเดาไม่ผิด..” รัศมีนิ่ง ไม่ตอบ ลองดูซิว่าศักดาจะแก้ตัวยังไง “ต้องใช่แน่ๆ ผมมาลองคิดๆดู เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันมีแต่เรื่องดีๆ สาเหตุ..มันต้องเป็นเพราะคนอื่น” ศักดาย้ำ และพยายามพูดจาขอความเข้าใจจากรัศมี “คุณรัศ ผมห้ามคุณฟังคนอื่นไม่ได้ แต่..ผมขอให้คุณคิดดูให้ดี ว่าก่อนหน้านี้เรารู้สึกดีต่อกันมากแค่ไหน ถึงเราจะเพิ่งพบกันแค่ไม่นาน แต่คุณก็มีความหมายต่อผม จริงๆนะ” ศักดาจับมือรัศมีขึ้น ....
รัศมีฟังแล้วกลับโกรธ ชักมือออก เดินหนี ศักดาตามแตะตัว รัศมีก็สะบัดออกอย่างแรง!! “มีความหมายเหรอ ? ก็แค่อยากจะใช้ฉัน กู้เงินจากคุณพ่อเท่านั้นแหละ”
ศักดาตัวชาที่โดนรู้ทัน แต่แกล้งตีหน้าซื่อ “อะไรนะ? ใครบอกคุณ มันไม่ใช่เลยนะ”
“งั้นรู้ได้ยังไงว่าฉันมาที่นี่ !!” ศักดาชะงัก “ตอนแรกก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ แต่ผ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ ธาตุแท้มันก็โผล่ออกมา เอาพวกคำน้ำเน่าของคุณทิ้งไปซะ ทีแรกกะว่าให้ปิดฉากดีกว่านี้แล้วแท้ๆ” รัศมีกระแทกส้นเดินไปเลย ศักดาอยากจะตาม รัศมีรีบเข้างานไป เจ้าหน้าที่เข้ามาขอดูบัตร ศักดาไม่มี ได้แต่มองรัศมีเดินหายเข้าไป เจ็บใจ ....สถานการณ์ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม
แสงแฟลชจากกล้องของนักข่าวกลุ่มเล็กๆระดมใส่กองไม้เถื่อนที่ถูกลักลอบตัดมา ซึ่งเป็นของกลางจำนวนไม่เกินสิบท่อน เป็นการจับชาวบ้านที่ลักลอบขนไม้จำนวนน้อยๆ นักข่าวบางคนถ่ายภาพเสร็จแล้วกำลังรอเจ้าหน้าที่ตำรวจมาให้สัมภาษณ์
จุฑารัตน์อยู่ห่างออกมาวางสายมือถือลง เดินมาบอกมาโนช ด้านหลังเห็นช่างภาพกำลังเช็คกล้อง มีภาพที่เก็บไว้เรียบร้อยแล้ว “หนูนาโทรมาบอกว่าจะเลิกแผนปลอมตัวของมันแล้ว”
“ห๊า จะเลิกแล้ว” มาโนชเอ่ยอย่างสงสัย “แล้วนี่หนูนาได้บอกพ่อไปรึยัง”
“บอก.. “ มาโนชตื่นเต้น “บอกว่าจะเล่าให้ฟังพรุ่งนี้ ตอนออกจากไร่แล้ว”
มาโนชค้อนจุฑารัตน์ ที่พูดให้ตื่นเต้น จะอ้าปากถามต่อ จุฑารัตน์หันไปตำรวจเดินออกมาจากสถานี นักข่าวอื่นๆที่รออยู่ต่างพากันขยับเตรียมพร้อม “เอ๊ย เดี๋ยวมานะ” เธอรีบวิ่งโร่ไปทำงาน
“เอ๊า ...” มาโนชส่ายหน้า นึกห่วงหนูนาอยู่ไม่น้อย “หนูนา แกเป็นไงบ้างเนี่ย..”