บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 4 หน้า 4
“ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้ ท่าทางจะโดนตามใจมามากนะเรา”
หนูนาฟังสีหนาทยิ่งไม่ชอบใจ “ เปล่านะ ฉันคิดดีแล้วต่างหาก ..หมอคะ แค่ล้างแผล แปะพลาสเตอร์ก็พอค่ะ แผลแค่นี้เอง เดี๋ยวก็หาย”
หมอโชคทำท่าจะยอม แต่สีหนาทไม่ยอม “แผลแค่นี้เหรอ? หนูนา อย่ามาดื้อ ทำเป็นเด็กงอแง”
หนูนาแก้มตุ่ย “ไม่นะคะ ฉันไม่ใช่เด็ก!!!”
สีหนาทยิ่งหนูนาเถียงยิ่งขำ ยิ่งเอ็นดู “โอเค้!! ถ้าเธอไม่ใช่เด็กจริงๆ ก็เลิกทำหน้าพอง เถียงฉันคอเป็นเอ็น แล้วก็รีบไปทำแผลเดี๋ยวนี้เลย”
“แต่..”
สีหนาทสวน “อย่าลืม ว่าฉันเป็นนายจ้างเธอ ต้องรับผิดชอบลูกน้อง ไม่ใช่ว่าคนงานขี้ขลาด ไม่อยากให้เย็บแผล แล้วจะปล่อยไปได้!”
“ขี้ขลาด ?”
“หรือไม่จริง”
หน้าหนูนาจี๊ดดด...!!!
หมอโชคทำความสะอาดแผลที่มือของหนูนาแล้ว เตรียมจะลงเข็ม
หนูนารีบเบือนหน้า ไม่กล้ามอง…จะดึงมือกลับ “แต่ ฉ.. ฉันกลัวเข็ม เห็นเข็มแล้วใจมันสั่น มันหายใจไม่ออก..”
สีหนาทเอามือใหญ่ๆหนามาปิด แปะไว้ที่ตาหนูนาทันที “ไม่เห็นเข็มแล้ว หมอเย็บเลยครับ” แล้วเขาก็พูดกับหนูนาอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว..” มือใหญ่บีบลงมาบนบ่าหนูนาชะงัก.. ...ทีแรกจะชักไหล่หนี แต่พอหมอลงเข็ม หนูนาเม้มปากแน่น...เอียงตัวเข้าไปหาสีหนาทอย่างไม่ตั้งใจ ...ข้อมือสั่นระริก
สีหนาทเลื่อนมือมาจับข้อมือหนูนาให้นิ่งไว้ น้ำหนักมือที่สัมผัสนั้นหนักแน่น แต่แฝงความอบอุ่นนุ่มนวลทะนุถนอม สีหนาทปลอบโยนหนูนาไปด้วยระหว่างเย็บแผล..ความอบอุ่นเล็กๆ แผ่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ที่โรงแรมสิงห์คำ หัวหน้าฝ่ายจัดสวน ชายวัยกลางคนท่าทางกวน และขี้เกียจ ขึ้นเสียงอย่างหาเรื่อง “ไม่ต้องเอาคุณน้องมาอ้าง อั๊วะเป็นหัวหน้าที่นี่ อั๊วะว่าแบบนี้ดีแล้ว”
รามสีหน้าลำบากใจ ขนิษฐาเดินออกมา หน้านิ่ง “ถ้าดีแล้ว ฉันคงไม่เปลี่ยน ฉันอยากให้สวนใหม่เป็นแปลงดอกไม้อินทรีย์ ไม่ต้องพ่นยา จะได้ปลอดภัยกับแขก เลยให้น้ารามมาช่วย”
“ที่ไหนๆเค้าก็ต้องพ่นยากันทั้งนั้นแหละครับ ทำไมคุณถึงได้เชื่อไอ้หมอนี่ มันก็แค่หัวหน้าคนงาน!”
“ขอโทษนะคะ พอดีฉันดูคนที่ผลงานมากกว่าอย่างอื่น”
“หมายความว่าเชื่อมือไอ้กรรมกรนี่! มากกว่าผมเหรอ !!”
รามชะงัก ขนิษฐาชักจะทนไม่ไหว โกรธแทนราม “คุณสมชัย เก็บเอาใบปริญญาที่คุณอวดอ้างไปซะ ถ้าการศึกษามันไม่ได้พัฒนาความคิด ดีแต่ดูถูกคนอื่นเค้าแบบนี้”