บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 12 หน้า 4
หนูนาพยักหน้า นอนน้ำตารินซบอยู่ข้างตักแป้น เหมือนเด็กที่พี่เลี้ยงปลอบ..แป้นมองหนูนาส่ายหน้า ทำไมมันน่าสงสารอย่างนี้...ลูบหัวลูบไหล่ปลอบใจหนูนา
สิงห์กำลังคุยกับแป้นอยู่ที่มุมหนึ่งของแปลงสักใหญ่ เขาถามย้ำด้วยความแปลกใจ “หนูนาอยากจะลาออก ?”
“ใช่ค่ะ ถ้ามันมาลาออกจริงๆ คุณสิงห์อย่าให้มันออกนะคะ มันทำไปเพราะความเสียใจ”
“เสียใจเรื่องอะไร ?” ลึกๆ สีหนาทแอบกลัวว่าเป็นเรื่องความรัก
“เอ่อ...” แป้นเหมือนไม่อยากบอก
“บอกมาเถอะน่า ฉันไม่บอกหนูนาหรอกว่าฉันรู้มาจากเธอ .. ตกลงหนูนาเสียใจเรื่องอะไร ?”
“เรื่องพ่อน่ะค่ะ ... เมื่อคืนมันนอนร้องไห้ ตัดพ้อว่าพ่อไม่รัก ไม่เห็นว่ามันเป็นลูก”
เมื่อคืน แป้นกับหนูนาออกมานั่งคุยกันที่หน้าห้องพัก
“ฉัน...ฉันคิดถึงพ่อ” ว่าแล้วก็น้ำตาร่วง .. บางทีฉันก็รู้สึกว่าพ่อไม่รักฉัน เค้าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ไม่ได้อยู่บนโลกนี้”
“หนูนา..อย่าคิดมากเลยนะ แกเป็นลูกที่ดีจะตาย มาทำงานหนักเพื่อหาเงินไปให้พ่อ ฉันว่า..ถ้าแกบอกพ่อตรงๆ เค้าคงเข้าใจ”
หนูนาเศร้า “บอกตรงๆเหรอ ? ฉันบอกไปหมดแล้ว แต่เค้ากลับคิดว่าฉันเป็นบ้า !ฉันมาที่นี่ก็เพื่อพ่อ แต่ถ้าพ่อไม่เห็นค่าฉัน ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม” แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก
“เฮ้ย แกพูดแบบนี้หมายความว่า ...... !!!!” แป้นตาโตด้วยความตกใจ
สิงห์ฟังแล้วแววตาเป็นห่วง แป้นพูดต่อแบบซื่อๆ “แป้นไม่เคยเห็นมันอาการหนักขนาดนี้มาก่อนเลย สงสารมันน่ะค่ะ ถ้ามันมาลาออก คุณสิงห์อย่าให้มันออกนะคะ”
สิงห์ไม่รับปาก แต่ก็ดูออกว่าเป็นห่วง และอยากรู้
หนูนายืนเหม่อสีหน้ายังไม่หายเสียใจ ตาโตหมองและซึมอย่างเห็นได้ชัด สีหนาทคุยงานอยู่กับหัวหน้าส่วน เสร็จหันไปมองหนูนาเห็นว่าหน้าซึมๆ
ทันใดรามเดินเข้ามา ....หนูนามองไปเห็นราม ก็อึ้ง..รามหันมาทางหนูนาเพียงแว่บสั้นๆ แล้วก็เข้าไปคุยกับสีหนาท หนูนาที่ยืนอยู่ยิ่งรู้สึกเหมือนโดนเมินใส่ และยิ่งทำอะไรไม่ถูก...คอยมองพ่อ ที่ดูราวกับจงใจไม่สบตา พอรามคุยกับสีหนาทเสร็จก็ผละไปทันที หนูนาใจหาย มองตามราม แต่รามก็ไม่หันมาเลย
“บันทึกงานจากหัวหน้าส่วนเสร็จแล้วเหรอ?”