บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 15 หน้า 5
ศักดาชะงัก รู้ว่านางจะเริ่มอีกแล้ว คานไว้อย่างสุภาพ “พอดีผมนัดลูกค้าไว้ที่รีสอร์ท แต่คุณนอนต่อเถอะ เมื่อคืน คุณคงเหนื่อยมาก”
“ถ้าคุณทำตัวน่ารัก” เธอลูบนิ้วบนริมฝีปากศักดา “ฉันจะตบรางวัลให้แบบนี้อีก”
“ถ้ามากกว่านี้ ผมต้องสำลักความสุขตายแน่ๆ”
รัศมีหัวเราะกับคำหวาน ศักดาลุกไป พอพ้นสายตารัศมี สีหน้าเหนื่อย.. ไม่ได้หวานสวีทอย่างปากว่า รัศมีพอไม่มีศักดาให้อ้อน ก็ชักไม่อยากจะนอนต่อ ลุกขึ้นมาบ้าง คว้าชุดคลุมที่อยู่บนเตียงมาสวม แล้วมาหยิบมือถือเช็คดู
รัศมีประหลาดใจที่มีสายโทรมาจากที่บ้าน และมีข้อความเสียงฝากเอาไว้ รัศมีเปิดฟัง
“คุณรัศคะ คุณท่านขึ้นไปเชียงรายแล้วนะคะ วันนี้ตอน 11 โมง ท่านนัดคุยกับคุณนาที่โรงแรม......อิฉันเป็นห่วงก็เลยโทรมาบอก คิดว่าคุณควรจะทราบเรื่องคุณนาไว้บ้าง”
รัศมีอึ้งไปทันที “คุณพ่อ มาตามยัยนาถึงนี่เลยเหรอ!” รัศมีฟังข้อความเสร็จ จากท่าทีสบายๆ รีบดูนาฬิกา 10 โมงครึ่ง!! รัศมีทิ้งโทรศัพท์แล้วรีบกุลีกุจอเตรียมตัวจะออกไป
หนูนายืนรอเครียดๆอยู่ แล้วได้ยินเสียงประตูห้องเปิด หนูนาขยับตัว แต่ได้ยินเสียงวรรณดังเข้ามาก่อนตัวซะอีก
“ไหนล่ะ ข้าวของเรา!”
หนูนาเดินมาเห็นตายืนอยู่ หน้าเคร่งอย่างเอาจริง “คุณตา ขอโทษนะคะที่นาทำให้คุณตาเสียเวลา แต่ คือนา...”
วรรณตาคมกริบ เล่นบทโหดเพื่อบีบหลาน พูดขึ้นอีก “ไม่มีอะไรมาก็ไม่เป็นไร ! ก็กลับกันทั้งแบบนี้แหละ”
วรรณว่าแล้วจะเดินนำไปเลย หนูนาอึกอัก ไม่เดินตาม แล้วก็กลั้นใจ ยอมขัดใจตา “นา นาขออยู่ที่นี่ต่อค่ะ”
วรรณที่เดินนำหน้าไปชะงัก นึกแล้ว...แม้จะเล่นบทโหดก็โดนหลานดื้อใส่อีกจนได้ หนูนารู้สึกผิดมากที่ต้องขัดใจตา ทั้งที่ปกติเชื่อฟังกันมาตลอด แต่ไม่ทำไม่ได้จริงๆ
ท้องถนนในตัวเมืองเชียงราย .... รัศมีนั่งมาในรถ เร่งคนขับ “นี่ฟังคำว่าเร็วไม่เข้าใจรึยังไง !!”
คนขับไม่พอใจ แต่ค้านอย่างเกรงๆ “มันจะไม่ปลอดภัยนะครับ”
“นายเป็นคนขับรถ หรือขับเกวียนกันแน่! ถึงขับเร็วแต่เซฟไม่ได้! สมองกลวง แล้วมือเท้ายังจะเป็นง่อยด้วยเหรอ เหยียบเข้าไปสิ!” คนขับโกรธ เหยียบเลย!!! ให้เร็วขึ้นตามคำสั่ง แต่สีหน้าไม่พอใจ รัศมีเหยียด ชิ! ต้องให้ด่า แล้วพยายามโทรเข้ามือถือของวรรณอีก แต่ก็ไม่มีใครรับ “คุณพ่อ นี่จะยั่วประสาทกันไปถึงไหน!!!”
รัศมีว้าวุ่น ขัดใจ!
วรรณพูดเสียงเข้มกับหนูนา “ฉันให้โอกาสแกแล้ว ! ทั้งที่ไม่มีใครเห็นด้วยเลยสักคน ว่าฉันอนุญาตให้แกกลับไปหาไอ้ผู้ชายคนนั้นทำไม แล้วแกยังจะกล้ามาขอ ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์มารับแกถึงที่นี่!” หนูนาสีหน้าลำบากใจมาก ตายิ่งพูดก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกผิด “ยัยนา แกบอกฉันซิ ว่าที่แกเหลวไหล เลื่อนวันกลับไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ทำตัวไม่สมกับที่ฉันอบรมแกมา หรือว่า แกไม่อยากจะกลับไปแล้ว อยากจะอยู่กับพ่อแกมากกว่า!”