บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 15 หน้า 3
หมด มันฟังดูเจ็บปวด เจ็บปวดจนแม่...แทบทนไม่ไหว” ยุพดีสับสน งุนงง
“เอ่อ แม่คงเพ้อเจ้อมากไป ณุอย่าถืออะไรที่แม่พูดเลยนะ” วิษณุใจเต้นแรงกับเรื่องที่ได้ยิน
“แม่ครับ แม่ไม่ได้เพ้อเจ้อหรอกครับ”
“ณุหมายความว่ายังไงลูก”
วิษณุรวบรวมสติก่อนพูด “ก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำละครเรื่องนี้ ผมก็เคยฝันถึงผู้หญิงคนนึง....ชื่อ.....นางหยาด”
ยุพดีอึ้งไปเหมือนกัน
“ทุกอย่างมันรบกวนผมทุกวัน ทุกคืน....จนผมต้องตัดสินใจออกตามหาความจริง เรื่องราวของนางหยาดว่าคือใคร... แต่ยิ่งผมเข้าใกล้ความจริง ผมกลับพบ...ความจริงอีกอย่างหนึ่งที่ตึกแห่งนั้นไม่ได้มีแค่นางหยาด...แต่....มีนางหยด”
“หยด...” ยุพดีทวนคำนี้ช้าๆ แล้วหน้าก็ซีดเผือด
ตึกวนาเทพ หยดนอนหลับตาอยู่ แต่ตาไม่ปิด อยู่ๆ ตาก็ถลึงขึ้น หยดผุดลุกขึ้นนั่ง หน้าตาโกรธขึ้ง เดินไปเก็บพร้าที่ตก หยาดปรากฎตัวขึ้นข้างหยด “พี่หยด พี่หยดได้เจอแม่แล้วใช่หรือไม่”
“แม่รึ...คนที่ฆ่าข้าด้วยน้ำมือตัวเอง เอ็งจักให้ข้าเรียกผู้นั้นว่าแม่อยู่รึ เอ็งมิได้โดนแม่แท้ๆแทงพร้าใส่เยี่ยงข้า! เอ็งจักพูดอะไรก็ได้”
“เหตุใดพี่หยดกล่าวถึงแม่เยี่ยงนั้น คนที่เป็นแม่ที่ไหนจักทนเสียลูกได้เล่า พี่เองก็เคยเสียลูก เหตุใดไม่เข้าใจจิตใจของแม่บ้าง” หน้าหยดมีแววเสียใจ “หากแม่ไม่ทำเพื่อพี่ แม่จักยอมปดเพื่อพี่หรือ” แววตาหยดแดงก่ำ
อดีตจริง เรือนบ่าว หยดนอนอยู่บนที่นอนสีหน้าเคียดแค้น หยดไม่สบายตัวเลยพลิก เห็นว่ามีรอยเลือดอยู่บนที่นอน รีบเอามือปาดออก “จะอะไรกันหนักกันหนา!” หยดหงุดหงิด
เสียงประตูเปิดเข้ามา หยดรีบเอาเลือดที่ติดอยู่ที่มือถูๆกับตัวให้มันหายไป หยดเลิ่กลั่กเห็นแม่เยื้อนเข้ามาในห้อง รีบเข้าไปนั่งทับรอยเลือดทันที “มาๆ เอ็งถือดีๆ รีบเดินเข้ามานี่”
แม่เยื้อนกำชับหยาดที่ถือโถน้ำแกงเลียงเข้ามาด้านหลัง “จ้ะแม่”
หยดนั่งเกร็งกลัวแม่กับน้องรู้ว่ามีพิรุธ สีหน้าซีด
“คนจะหลับจะนอน จะแห่แหนเข้ามาทำอันใดกันตั้งแต่หัววัน!” หยดหงุดหงิด
“น้ำแกงเลียงบำรุงจ้ะพี่หยด วันนี้แม่ลงครัวต้มให้พี่เองกับแม่เลยนะจ้ะ”
หยดมองน้ำแกง สะท้อนใจเรื่องตัวเองไม่มีลูกแล้ว หยดหันหน้าหนี “ข้าไม่หิว! รีบๆยกออกกันไปให้หมด!”
“เอะ!! จักได้เยี่ยงใด!! ข้าเห็นเอ็งไม่กินข้าวกินปลาเลยทั้งวัน ทำตัวเหมือนมิรู้เลยว่าตัวเองท้องตัวเองไส้อยู”"