บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 6 หน้า 3
“คุณ เดี๋ยวก่อน บ้านคุณอยู่ในตัวเมืองเลยไหม”
“ใช่”
“งั้นถ้าเดือนหน้า ผมมีคิวไปภูเก็ต คุณฝาก ผมแวะเยี่ยมแม่คุณได้นะ”
“นี่ ทำไมคุณต้องไปที่นั่นบ่อยๆ ฉันว่ามันจะบังเอิญไปละนะ”
“แล้วที่คุณกับพี่ณุมาทำละครเรื่องแรก เสนอแล้วผ่าน โลเกชั่นก็ง่าย ได้ดาราระดับกิฟท์ กับต้นยอมข้ามช่องมาเล่น คุณคิดว่าทั้งหมดนี้คือเรื่องบังเอิญเหรอ”
รินนั่งอยู่ที่เดิมกับวิษณุ พยายามตั้งสติ “แล้ว....ผ้าเช็ดหน้านี่ล่ะพี่ พี่ให้ใคร”
“หยด..ของคนชื่อหยด”
“หยด....แล้วเขาคือใคร” วิษณุครุ่นคิด อีหยดที่มองดูอยู่.... หน้าตาน้อยใจ วิษณูมองไปด้านหน้า เสมือนมองหยด หยดจ้องตา รอคอนคำตอบ “พี่ก็ไม่รู้”
“คุณพระ..นี่อีหยดไงเจ้าคะ อีหยดของคุณพระ” หยดทรุดตัวลงอย่างน้อยใจ
“แต่รินจำได้ใช่มั้ย ที่ในบทถูกเปลี่ยนชื่อจากหยาด เป็นหยด” รินหน้าอึ้งๆ งงๆ
“พี่ณุ รินไม่เคยเชื่ออะไรพวกนี้เลยนะพี่ แต่พี่จะบอกให้รินเชื่อทั้งเรื่องผี ทั้งตำนาน ทั้งเรื่องกลับชาติมาเกิดเนี่ยนะพี่”
“รินคิดว่าพี่อยากให้มันจริงเหรอ แล้วของพวกนี้จะอธิบายยังไงล่ะ” สองคนอึ้งๆ มองกำไลกับผ้าเช็ดหน้า
“ปวดหัวเลยพี่ณุ รินไม่ไหวล่ะ ขอไปพักแป๊ปนึงดีกว่า พี่ณุก็ด้วย” วิษณุยิ้มอ่อนให้ริน
หยดมองตามรินไป แล้วเดินไปหยุดที่หน้าริน แต่รินไม่เห็น... “กูรู้แล้ว ว่าจะเอาชนะอีกำไลได้อย่างไร”
ภายในห้องใต้ดิน มือผีซีดๆ เอื้อมหยิบแปรง หยดนั่งหน้ากระจกโบราณเก่าๆ ในห้องใต้ดิน สภาพหน้าตาเป็นผีซีดๆ ปล่อยผมเหยียดยาว หยดมองตัวเองในกระจก แล้วค่อยๆ บรรจงแปรงผม
“คุณพระ คุณพระเจ้าขา เรือนผมนี้ที่คุณพระเคยลูบ” หยดเปิดน้ำหอมแล้วประพรม ลงบนร่างผีซีดๆ
“เรือนกายนี้ ที่คุณพระเคยเอ่ยว่าหอมผิวเนื้อ ไม่มีใครเทียบ” หยดมองตัวเองในกระจกสภาพผี อย่างปวดร้าว
“หากวันนี้ ร่างอีหยดมีแต่รอวันดับสูญตามกาลเวลา ปวดร้าวเหลือเกินคุณพระเจ้าขา หากแต่คุณพระไม่ต้องห่วง อีหยดจะกลับไปปรนนิบัติคุณพระเช่นเดิม แม้มิใช่ในรูปกายนี้” หยาดปรากฏตัวขึ้น มองหยาดอย่างระแวง
“พี่หยด จักทำอะไรนั่น” หยดไม่มองหน้าหยาด เอาชาดทาปาก....มองกระจกมุ่งมั่น
“กูก็จะทำให้คำสัญญาของคุณพระเป็นจริงอย่างไรเล่า กูจักต้องทวงคืนทั้งความรัก เสน่หาของคุณพระกลับคืนมาเป็นของกู” หยดในกระจก เคียดแค้น หยดจากสภาพผีกลายเป็นสาวสวยตามเดิม