บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 6 หน้า 4
อดีต ภายในบ้านวนาเทพ อีหยดพยายามปีนหน้าต่าง แอบดู หน้าตาเจ็บปวดร้อนรน กำไลอยู่ในห้องหอกับพระวนาเทพ “จนบัดนี้พี่ยังไม่อยากจะเชื่อ พี่ไม่ได้ฝัน คุณกำไล คุณกำไลของพี่”
ใต้พื้นห้อง อีหยดเอาหูแนบเพดานฟังเสียง หน้าตาเจ็บปวดร้อนรน กำไลหน้าตาตื่นเต้น พระวนาเทพมองยิ้มๆ
“กลัวหรือเจ้า”
“เปล่านี้เจ้าคะ”
“ตัวเจ้าสั่น หน้าออกซีดเพียงนี้ยังจะแก่นนัก อย่ากลัวไปเลยนะเจ้า พี่จักทะนุถนอม บัวจักมิช้ำ น้ำจักไม่ขุ่น พี่รักน้องกำไลเพียงใดเจ้าก็รู้ดีอยู่หนา”
คุณพระวนาเทพจับแก้มเชยคางกำไล ดูเชี่ยวชาญมาก กำไลเหล่ๆอึ้งกับความชำนาญนี้
“คุณพี่รักอิฉันมากนักหรือเจ้าคะ”
“มากสิเจ้า มากกว่าหญิงทุกนางที่เคยพบ พี่จักถนอมดูแลเจ้ามิให้ด้อยไปกว่าที่พ่อแม่เลี้ยงเจ้ามาดอกนะคุณกำไล”
“คุณพี่คงผ่านแลพบพานหญิงมากหน้าหลายตา จนเกินจะนับกระมังเจ้าคะ”
พระวนาเทพอึกอัก เสียจังหวะ พยายามจะแก้ตัว “ก็คงใช่ แต่ว่า”
“จำได้รึไม่ เมื่อพบกันงานก่อพระเจดีย์ทราย น้องเคยว่า คนรักของน้องต้องมีสายตามองเพียงน้อง ต้องยกย่องน้องเพียงคนเดียว” พระวนาเทพเหวอๆ อึกอัก ในใจอยากพยายามอธิบายว่าใครๆก็มีหลายเมีย
“น้องกำไล คือ…”
กำไลรีบขัด “ถ้าเช่นนั้นสัญญาได้หรือไม่ ว่าจากนี้ไป จักมีอิฉันคนเดียวจนวันตาย” คุณพระตกใจ
“มิกล้ารึเจ้าคะ ไหนว่ารักนักรักหนา น้องขอเพียงเท่านี้ให้มิได้รึเจ้าคะ”
กำไลงอน หันหลังให้ เห็นหลังขาวเนียนผ่อง
“กว่าจักได้เจ้ามา พี่เฝ้าบากบั่น ทั้งยังตึกที่สร้างก็เพียงเพื่อเจ้า คำขอเพียงแค่นี้พี่ย่อมให้ได้สิ ขอมากกว่านี้ พี่ก็ให้เจ้าได้” พระวนาเทพกอดกำไล กำไลปลาบปลื้ม หยดเจ็บปวดใจ น้ำตาร่วงเผาะๆ
ภายในบ้านวนาเทพ หยาดดึงตัวแม่เยื้อนมา มีอะไรซ่อนอยู่ข้างหลัง
“เอ็งมีกระไรนักรึหยาด ทำลับลมคมในน่ารำคาญนักหละ” หยาดหน้าแดงคับข้องใจ
“แม่ก็ อย่าอึงไปสิ ฉันสงสารคุณกำไลเธอ แต่ก็จนปัญญาไม่รู้จักทำอย่างไร”
แม่เยื้อนมองหยาดอย่างพยายามจะเดา
“จะอะไรกันนักกันหนา กะอีแค่คืนเข้าหอจะเป็นผัวเป็นเมียกันเนี่ย ไหนเอ็งพูดมาซิ”
หยาดมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นใคร เลยกระซิบข้างหูแม่ หน้าแดง แม่เยื้อนโวยเบาๆแบบไม่ใส่ใจ