บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 5 หน้า 3
“แล้วแถม ตั้งตัวเหมือนจะเป็นผู้จัดแทนพี่รินงั้นแหละ”
“ไม่มีไรหรอกน่ะ เขาก็คงเป็นห่วงกลัวกองรันไม่ได้ อย่าคิดมากล่ะ”
รินเดินออก หันไปมองเดือน ที่มองมาอย่างร้ายๆ ก็แอบกังวลเบาๆ
รินส่ายหัว เก็บน๊อต พาไลเดินเข้ามา “เป็นไรเปล่าคะน้องริน ดูเครียดๆ”
“ไม่มีไรค่ะ” พาไลมองเฝือก “แล้วแขนน้องรินเป็นยังไงบ้างคะ”
“ก็ไม่เจ็บแล้วนะคะ รู้แต่รำคาญมาก อยากถอดจะแย่”
“อุบัติเหตุในกองถ่าย นี่มีแทบทุกกองเลยนะคะ บางทีพี่ก็คิดว่า คนกองถ่ายมันดูไม่มีคุณภาพชีวิตเลย พี่นี่เอาจริงๆ ไม่ชอบออกกองเลยค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะต้นเขาขอให้ตามมาดูแล” พาไลพูดตาขวาง เหมือนหวงของ
“แต่รินเป็นคนชอบกองถ่ายน่ะค่ะ ช่วงไหนไม่ได้ออกกอง เหมือนชีวิตขาดอะไรไป”
“ตอนนี้เริ่มชินกับงานละครบ้างยังคะ”
“ไม่ชินก็ต้องชินแล้วค่ะ”
“พี่เป็นกำลังใจให้น้องรินเสมอนะคะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ขอเข้าไปดูเขาถ่ายทำข้างในหน่อยนะ”
“ตามสบายค่ะ พี่พาไล” พาไลเดินออก รินนั่งดูบัญชีต่อ พาไลหันมองรินแบบสายตาไม่เป็นมิตรนัก
ภายในเรือนพระวนาเทพ ห้องนอนกำไล กองถ่ายดำเนินต่อไป “action!”
กิฟท์และพายเล่นใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง “ว่ามาเถอะหยาด ว่าเจ้าคิดเห็นเป็นเช่นไร”
พายเล่นร้าย ทำเป็นพูดดีแต่ตากจิกตามบทละครที่หยาดต้องเลวตามตำนาน
“คำพูดของชายใด เชื่อได้จริงบ้าง .. หากคุณกำไลเชื่อในคำรักของพระวนาเทพ มิกลัวจักต้องเจ็บเหมือนนายแม่รึเจ้าคะ” กิฟท์มองกำไลด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะตัดใจส่งกำไลให้พาย กิฟท์เริ่มลังเล หวั่นใจตอนจะส่งกำไลให้พาย กลัวจะเห็นหน้าผีอีก “ข้าไม่อยากได้แล้ว เจ้าเอาไปเถิด”
พายยิ้มร้าย กราบเท้ากิฟท์ขอบคุณ ก่อนจะแบมือรับเงยหน้า กิฟท์ใจสั่นๆ ลุ้นตอนพายเงยหน้ามาแบบกลัวๆ
หน้าพายเงยมากลายเป็นหน้าหยดผี อีกครั้ง กิฟท์อ้าปากค้าง จะกรี๊ดแต่อั้นไว้ ตัวสั่นไม่หยุด สายตาคนอื่นมอง ลุ้นๆจากนอกเซ็ท ทุกคนเห็นพายเป็นพายปกติ ไม่ใช่ผีหยด กิฟท์มองหน้าผีหยด สูดหายใจ หลับตารวบรวมสมาธิ ตัดสินใจเล่นต่อจนจบ หยดในร่างพายจ้องตาแข็ง “อีกำไล มึงยังกล้าสู้ตากูรึ กูนับถือหัวใจมึงนัก”
กำไลทำใจดีสู้ผี ดึงกำไลที่ยื่นไปกลับมา “แต่..” กิฟท์ดึงกำไลกลับ “กำไลนี่มีเพียงหนึ่งวงไม่มีสอง บางทีพระวนาเทพก็อาจเป็นเฉกเช่นนั้น” กิฟท์สวมกำไลไว้กับข้อมือตัวเอง มองแบบแสนรัก