บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 5 หน้า 5
“เดี๋ยวบ่าวจะรีบเอาไปซักให้นะเจ้าคะ”
หยดคว้าผ้ารีบเดินออกมา ปิดประตูออกมาจากห้อง มองผ้าในมือ ยิ้มดีใจ
ภายในเรือนท่านเจ้าสัวไกร ห้องนอนกำไล เห็นหยดนุ่งผ้ายกผืนที่ทำหล่น ยืนอยู่หน้ากระจกแทนกำไล
หยดมองเงาตัวเองในกระจก หมุนซ้ายขวาแบบหลงไหล
“คุณหนูรึ!” หยดเหยียด “พอนุ่งผ้ายกผืนเดียวกัน ข้ากับเอ็งก็ไม่เห็นต่างกันตรงไหน”
หยดยิ้มหวานให้ตัวเองในกระจก กำไลเปิดประตูเข้ามาเห็นหยดใส่ชุดตัวเอง ก็ตกใจ วิ่งเข้้าไปยื้อชายผ้าของตัวเอง “ผ้าของข้า!”
หยดปัดมือ “ตกใจอันใดรึเจ้าคะคุณหนู.. บ่าวก็แค่หยิบยืมของที่เป็นของของบ่าวมาจากคุณหนูบ้าง คุณหนูไม่พอใจอันใดรึเจ้าคะ”
“ใยเจ้าถึงเอาผ้ายกของข้ามานุ่งเช่นนี้”
“ผ้าของข้า ผ้าของข้า!” หยดเลียนเสียง “ทุกๆอย่างมันควรจะเป็นของข้า ไม่ใช่แค่ผ้ายกผืนนี้ ความรักความนับหน้าถือตาที่เอ็งแย่งไปจากข้าทั้งหมด ถ้าไม่มีเอ็ง อีนังคุณกำไล ข้าก็ไม่ต้องเป็นทาสอย่างทุกวันนี้”
“หยดหมายความว่ากระไร ฉันฟังไม่เข้าใจเลย...”
นางสายเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นหยดก็ตกใจใหญ่ รีบจับตัวหยดกดลงหมอบกับพื้น
“อีหนด นั่นเอ็งทำอะไร”
นายแม่เดินตามเข้ามาเห็นก็โกรธ “ทาสน้ำหน้าอย่างเอ็ง กล้าดียังไงมาแอบลองผ้ายกของลูกข้า! สาย... รีบไปถอดผ้ามันออกมา!!” นายแม่ส่งสายตาให้นางสายและบ่าวคนอื่น พวกบ่าวเข้าไปรุมกันพยายามถอดชุดหยดออก หยดไม่ยอม หยดสะบัด “ปล่อย! อย่ามาจับตัวข้านะ!”
“ยังมีหน้ามาแข็งขืนอีกรึ! ก็ให้มันรู้ไปทาสไร้ศักดิ์อย่างเจ้าจะขัดขืนได้สักกี่ ถอดผ้ายกออกมาให้จงได้ จากนั้นขับมันออกจากเรือน!”
“คุณแม่” กำไลสงสาร “มันก็แค่ผ้ายก..ลูกว่า อย่าให้มันมากความเลย”
“เมื่อมันกล้าดีลองผ้ายกของเจ้าในเพลานี้ เพลาหน้ามันจักกล้าทำอันใดอีก! เห็นวางท่ายังกับเป็นคุณหนู ข้าดูก็รู้แจ้งแล้วว่าใฝ่สูง! ข้าไม่เลี้ยงบ่าวที่กินบนเรือน ขี้รดบนหลังคาอย่างอีพวกนี้!”
หยดโมโหหนักกว่าเดิม เถียงนายแม่ “ข้ามิใช่ทาส”
นายแม่หัวเราะ “เอ็งมิใช่ทาสแล้วเป็นอันใด” นายแม่ชี้ตรงรอยยับ “ความเป็นทาสของเอ็งมันอยู่ในสายเลือด เอ็งจะซักเยี่ยงใด มันก็ไม่ออกดอก! ถอดผ้ายกแล้วเอาผ้าไปเผาทิ้งซะ! เสนียดจัญไรจักได้มิมาติดลูกข้า”