บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1

อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1

ณ ลานกว้างหน้าคณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง เสียงกลองและเสียงร้องเพลงเชียร์ดังสนุกสนาน รุ่นพี่ร้องเพลงนำน้องๆ เต้นอย่างเฮฮา ป้าย “Freshy Party ปาร์ตี้ปีหนึ่ง” ติดอยู่ ด้านหลังของความสนุกสนาน เขมชาติกลับเดินเหม่อลอยเหมือนคนตกอยู่ในอาการช็อก ดูแปลกแยกจากความสนุกสนานนั้นอย่างสิ้นเชิง เขมชาติแววตาเลื่อนลอยครุ่นคิดติดค้างอยู่กับตัวเอง จนไม่ได้ยินเสียงใด ในแววตามีเพียงความปวดร้าวเสียใจอย่างหนัก ที่มือกำกระดาษแผ่นหนึ่งไว้แน่น!!! 

เพื่อนที่กำลังตีกลองหันไปเห็นก็ตะโกนเรียกขึ้น

“เฮ้ย ไอ้เขม!!! ไอ้เขม!!!” เขมชาติไม่ได้ยินเดินต่อไป “น้องๆเรียกพี่เขมหน่อย”

รุ่นน้องตะโกนเรียก “พี่เขม พี่เขม พี่เขม !!! “ 

เพื่อนตีกลองรับเป็นจังหวะ แต่เขมชาติยังไม่ได้ยิน เดินมุ่งหน้าไปเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หมกมุ่นคิดบางสิ่งอยู่ในหัว เพื่อนๆ และรุ่นน้องหยุดเรียก แล้วหันมามองหน้ากันงงๆ 

เขมชาติยังเดินต่อไปถึงริมถนน เห็นรถวิ่งไปมาอย่างเร็ว เขมชาติหยุดยืนอยู่ตรงริมถนนคนเดียว..ในมือยังถือกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ ทันใดนั้นชายหนุ่มก็กำกระดาษแน่นขึ้นด้วยความโกรธแค้น แววตาเจ็บปวดยิ่งฉายชัด ในวินาทีนั้นเอง เขมชาติตัดสินใจก้าวลงมาบนถนนโดยไม่มองรถที่กำลังแล่นมา เสียงบีบแตรดังสนั่น พร้อมเสียงเบรกลั่น และตามมาด้วยเสียงรถที่ปะทะเข้ากับร่างของเขมชาติอย่างแรง 

ร่างของเขมชาติกระเด็นลอยมากระแทกพื้นอย่างแรง พลั่ก! เสียงกรีดร้องของผู้เห็นเหตุการณ์ดังด้วยความตกใจ! เขมชาตินอนอยู่ที่พื้น ตามองค้างขึ้นไปบนท้องฟ้า.. แววตาเจ็บปวดเสียใจ มือที่กำกระดาษอยู่ค่อยๆคลายออก..กระดาษในมือคลี่ออกจนเห็นข้อความเขียนไว้ชัดเจน 

“นับจากนี้ต่อไป .... ขอให้ลืมเรื่องระหว่างเราสองคน ขอให้จำแค่ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ..สุริยาวดี”

เขมชาติตอกย้ำข้อความนั้นในใจอย่างเจ็บปวด 

“นับจากนี้ต่อไป .... ขอให้ลืมเรื่องระหว่างเราสองคน ขอให้จำแค่ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ..สุริยาวดี”

เขมชาตินอนนิ่งอยู่บนพื้น และ..น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลรินออกมา ผู้คนเดินมามุงดู บางคนเข้ามาช่วยด้วยความตกใจ