บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1 หน้า 5
24 มีนาคม 2557 ( 10:52 )
3.7M
6
เขมชาติ เบือนหน้าจากสุริยง “จ่ายเงินเดือนให้เลขาใหม่ของคุณ 3 เดือน” วิบูลย์ตาโต ว้าวววว เหมือนจะดี เขมชาติพูดต่อ “แล้วไล่ออกไป!!!”
สุริยงสะอึกหน้าชา แต่ยังรักษาอาการไม่แสดงออก
เขมชาติพูดจบก็ปรายตามามองด้วยความเหยียดหยาม “ผมไม่ต้องการผู้หญิงคนนี้!!!”
เขมชาติพูดจบแล้วก็เดินไปเลย ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว สุริยงยังนิ่ง ไม่แสดงอาการใดๆ วิบูลย์มองสมคิดเลิ่กลั่ก สมคิดตกใจไม่แพ้กัน “รีบตามไปสิ”
“ครับๆ”
วิบูลย์รีบลากกระเป๋าตามไปทันที สมคิดรีบหันมาเคลียร์กับสุริยง
“คุณสุใจเย็นๆนะครับ วันนี้คุณเขมอาจจะเหนื่อยจากการเดินทางเลยอารมณ์ไม่ดี ผมจะลองคุยให้อีกที”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ลองหน้ายังไม่อยากมองแบบนี้ คงไม่เปลี่ยนใจ ขอบคุณคุณสมคิดมากนะคะ สุขอตัวกลับก่อนนะคะ” สุริยงยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ” สมคิดอึกอักๆ ด้วยความเกรงใจ แต่สุริยงพูดแล้วก็เดินไปเลย
“... เฮ่อออออ....” สมคิดมองตามด้วยความเสียดาย โทรศัพท์มือถือดัง สมคิดกดรับโดยไม่ต้องมอง
“กำลังจะตามไป!!”
เขมชาติเดินมาถึงรถตู้ที่จอดอยู่ด้านหน้าสนามบิน วิบูลย์รีบวิ่งมาเปิดประตูให้ พอชายหนุ่มขึ้นรถแล้ว วิบูลย์ก็มองหาสมคิดด้วยความร้อนใจ สมคิดวิ่งมาวิบูลย์ รีบหันมาโบกมือเร่ง “เร็วๆ”
เขมชาตินั่งอยู่ในรถหน้าตาบึ้งตึง .. หางตาตวัดเห็นสุริยงกำลังเรียกรถแท็กซี่อยู่ที่มุมหนึ่งห่างออกไป รถแท็กซี่จอดเลยไปเล็กน้อย สุริยงกำลังจะเดินไปขึ้นรถ แต่โดนคนจีน 2-3 คน พร้อมกระเป๋าพะรุงพะรัง เดินมาเบียดปาดหน้าแย่งรถ และชนจนสุริยงเซไปโดนเสา เกือบล้ม พลั่ก ! แล้วคนจีนก็ขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจ สุริยงยืนจับแขนด้วยความเจ็บ น่าสงสาร
เขมชาติเชิดหน้า “เชอะใส่” แล้วก็เบือนหน้ากลับมา ไม่มีแววแห่งความสงสารแม้แต่นิดเดียว ลึกๆแอบสะใจ
ทุกคนขึ้นรถและรถตู้เขมก็แล่นออกไป ทิ้งสุริยงไว้เบื้องหลัง .. สุริยงหันมาเห็นรถตู้ไฮโซของเขมชาติแล่นผ่านไป เขมชาตินั่งเชิดคอแข็งอย่างยโส สุริยงมองแล้วก็แอบหมั่นไส้นิดๆ แล้วก็ต้องยืนรอรถต่อไปด้วยความเซ็งและเจ็บแขน