บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 1 หน้า 4
24 มีนาคม 2557 ( 10:52 )
3.7M
6
ที่สนามบินวุ่นวาย เห็นเขมชาติเดินออกมาอย่างเท่ สาวๆมองเป็นทาง เขมชาติไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
วิบูลย์ สมคิด เดินมาอย่างร้อนใจ สุริยงเดินตามมาทิ้งห่างเล็กน้อย
“คุณเขมอยู่โน่นครับ” วิบูลย์รีบเดินนำไป
สมคิดพยักหน้าให้สุริยงเดินตาม สุริยงพยักหน้ารับและรีบเดินตามมาแต่บังเอิญมีคนเข็นกระเป๋าเดินทางผ่าน
หน้าเป็นแถวยาว ทำให้สุริยงต้องหยุดยืนรอ และชะเง้อมองตามสมคิดไปไม่ให้คลาดกัน
เขมชาติเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาอย่างเท่ วิบูลย์กุลีกุจอมารับ สมคิดเดินมาติดๆพร้อมกับยิ้มต้อนรับ
“คุณเขมสวัสดีครับ ผมลากกระเป๋าให้ครับ เดินทางเป็นยังไงบ้าง? เหนื่อยไหมครับ? ทานอะไรมาหรือยัง? หิวหรือเปล่าครับ?”
“ถามอะไรมากมาย ผมไม่ตอบหรอกนะ ขี้เกียจ”
วิบูลย์ระล่ำระลัก “ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรครับ แหะๆ” วิบูลย์หันไปกระซิบกับสมคิดเบาๆ “คุณสมคิดช่วยหน่อยครับ เหวี่ยงใหญ่แล้ว ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี”
สมคิดยิ้มใจดีสู้เสือ รีบเปลี่ยนเรื่องสุดฤทธิ์ “คุณเขมครับ..วันนี้ผมกับวิบูลย์ไม่ได้มากันแค่สองคนนะครับ แต่ยังมีพนักงานใหม่มาด้วยอีกหนึ่งคน”
ด้านสุริยง แถวนักท่องเที่ยวผ่านไปแล้ว สุริยงรีบเดินตามไป ร้อนใจเล็กๆแต่ยังสำรวมไม่เสียกริยา
เขมชาติถาม พลางถอดแว่นดำออกมาถือไว้ น้ำเสียงไม่ได้อยากรู้สักเท่าไหร่ “ใคร?”
“เลขาคนใหม่ของคุณเขม ... คุณสุ-สุริยงครับ!” สมคิดหันมาด้านหลัง แต่ไม่เห็นสุริยง สมคิดตกใจ “อ้าว...คุณสุ..คุณสุ”
สุริยงเดินออกมาจากหลังต้นเสาพอดี สุริยงเดินออกมาอย่างสง่า ใบหน้านิ่ง แววตาอ่อนโยนแต่มั่นคง ไม่มีความหวั่นไหวอยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว
เขมชาติอึ้ง คิ้วขมวดเข้าหากันไม่รู้ตัวแววตากันเองเมื่อครู่หายวับไป เปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ
สุริยงเดินมาเผชิญหน้ากับเขมชาติด้วยความนิ่ง พร้อมกับยกมือไหว้ “สวัสดีค่....”
เขมชาติพูดสวนขึ้น “คุณสมคิด!!!!”
สุริยงชะงักกึก สมคิดตกใจรีบขานรับ “ครับ!”