บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25
เขมชาติขับรถมุ่งตรงไปกาญจนบุรี ชายหนุ่มครุ่นคิด และเครียดกับสิ่งเพิ่งรู้มาจากเอื้อ
“นี่รายละเอียดทางไปบ้านพักคุณชนะ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความพยายามของคุณ จะทำให้หนูเล็กยอมไปหาหมอ และยอมรับความจริงได้หรือเปล่า”
“ครับ ผมจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้วดียกโทษให้ผมให้ได้ .. ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ ผมขอบคุณคุณเอื้อมากที่ไว้ใจ และบอกความจริงกับผม”
“ผมไม่ได้ไว้ใจคุณ ผมแค่ทำตามความถูกต้อง ทั้งที่มันไม่ใช่สิ่งที่ “ถูกใจ” ผมเลยแม้แต่นิดเดียว” เขมชาติจุก เอื้อพูดต่อ “ถ้าคราวนี้คุณทำให้หนูเล็กหนีไปอีก..ครั้งต่อไปผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้”
เขมชาติพยักหน้ารับแต่โดยดี..โคตรลุ้น ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ทั้งหวาดหวั่น...จะเป็นอย่างไรหนอ? เอื้อมองให้กำลังใจ .. และแอบทำใจอยู่ในที
เขมชาติรีบขับรถมุ่งไปตามแผนที่ด้วยความตื่นเต้นสุดๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์ดังขึ้น
เขมชาติกดรับ “สวัสดีครับ”
อาทิตย์คุยโทรศัพท์ เสียงเข้มๆ “ผมทราบเรื่องระหว่างคุณกับหนูเล็กแล้ว”
นภานั่งไม่ห่างออกไป ชื่นนั่งพัดให้อยู่ข้างๆ
เขมชาติอึ้ง..อึกๆอักๆ “ผม..ผมต้องกราบขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะครับ กับสิ่งที่ผมทำกับวดี”
อาทิตย์หนักใจ แต่ก็เข้าใจ “เอาเถอะ เรื่องก็แล้วมาแล้ว” ด้านหลังอาทิตย์เห็นวิบูลย์เดินเข้ามา ในมือถือซองเอกสารมาด้วย “จริงๆ เราเองก็แอบสังเกตอาการของหนูเล็กมาได้สักพักแล้ว ก็สงสัยกันอยู่ว่าอาการเหมือนคนท้อง”
วิบูลย์ชะงักกึก..รีบหลบวูบแอบฟัง “ท้อง!!!”
“แล้วอยู่ๆมาหนีไปแบบนี้ พวกเราก็ยิ่งเป็นห่วง”
“คุณพ่อไม่ต้องห่วง ผมจะรีบพาวดีไปหาหมอให้เร็วที่สุด”
อาทิตย์แอบตื่นเต้น “ถ้าหาหมอแล้ว ผลเป็นยังไงรีบบอกทางเราด้วยนะ”
เขมชาติรีบตอบด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้กัน “ได้ครับ ผมขอย้ำอีกครั้ง..ผมจะรับผิดชอบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น .. ขอบคุณคุณพ่อ และคุณแม่มากนะครับที่เข้าใจ”
อาทิตย์พูดด้วยความเข้าใจ “พ่อก็หวังว่าหนูเล็กก็จะเข้าใจเหมือนกัน แค่นี้นะ มีอะไรก็รีบส่งข่าวมา”
อาทิตย์วางสายไป แล้วก็หันมามองหน้านภา ต่างคนต่างถอนใจ ไม่รู้ว่าจะ ดีใจ..ตกใจ..หวงลูก..หรือยังไงดี
วิบูลย์แอบฟังด้วยความตื่นเต้นตาวาว “คุณสุ...ท้อง!!!”