บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 25 หน้า 5
ใบหน้าเขมชาติตอนตีหน้าเศร้า และ ตอนทำหน้าร้ายสลับกันไปมา จนไม่รู้ว่าจริงๆแล้วดีหรือร้ายกันแน่ สุดท้ายสุริยงก็นึกถึงภาพเขมชาติที่น่าสงสารที่หน้าบ้าน.
“วดี..คุณเลิกทิฐิสักทีได้ไหม..ตอนนี้ใครๆเขาก็รู้ความจริงและยกโทษให้ผมกันหมดแล้ว เหลือแต่คุณคนเดียว”.
สุริยงตาแข็งขึ้นมาทันที... “มันจะไม่มีวันนั้น ฉันจะไม่โง่เชื่อคำพูดของคุณอีกต่อไป!!” สุริยงนึกถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมา แล้วก็เข็ด เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที ได้แต่เตือนตัวเองไม่ให้ใจอ่อน!!!
เขมชาติใช้น้ำก๊อกสนามทำความสะอาดเสื้อที่เลอะเทอะจนสะอาดในระดับหนึ่ง แล้วก็หันมาที่บ้าน สุริยงในบ้านไล่ปิด ล็อคหน้าต่าง ประตู รู้เลยว่าไม่ให้เข้าบ้าน เขมชาติถอนหายใจ..ทำยังไงต่อไปดี ชายหนุ่มทอดสายตาดูความมืดที่เริ่มโรยตัวลงมาอย่างเป็นกังวล
บ้านรัตนชาติ เช้าวันต่อมา อัมพิกาเดินลงมาจากบันได มองไปรอบๆ..บ้านเงี๊ยบ..เงียบ คนรับใช้เดินมาแจ้งว่าอาหารเตรียมพร้อม เธอจึงเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร มีอาหารเช้าวางไว้อย่างสวยงาม..เป็นข้าวแช่ ที่จัดแต่งอย่างพิธีพิถัน และขนมไทยจัดเป็นจานรองด้วยใบตองดูเลอค่า อัมพิกามองด้วยความพอใจ
“บ้านโน้นจัดมาล่ะสิ”
“ค่ะ พอดีวันก่อนคุณท่านเปรยว่าอยากทานข้าวแช่ หนูก็เลยบอก คุณนภาก็จัดมาให้ค่ะ”
อัมพิกาพยักหน้าพอใจกำลังจะเริ่มกิน หันไปเห็นภาพวาดของไก่ ไข่ ที่วางอยู่ที่โต๊ะ แถวๆนั้นอัมพิกาชะงัก..มองรูปพี่น้อง 5 คนจับมือกัน แล้วก็คิดถึงไก่ ไข่ ทั้งตอนที่สองคนคุยกันกินขนมกันกระหนุงกระหนิง หัวเราะ ทะเล้น น่ารัก อัมพิกายิ้มแล้วหันมาสั่งคนรับใช้
“โทร.ไปถามบ้านโน้นสิ ว่าไก่ ไข่ เลิกเรียนกี่โมง..แล้วจะกลับมาถึงบ้านกี่โมง ฉันจะส่งคนรถไปรับเด็กๆ มาเล่นกับฉันที่นี่”
คนรับใช้รับคำแล้วก็เดินไป อัมพิกาหันมามองรูปอีกครั้งแล้วก็ยิ้ม.....
เอื้อกับเกนหลงอยู่ในห้องซ้อมเต้น แค่สองคน เอื้อถามด้วยความแปลกใจ “ลองชุดสำหรับสอบเต้นรำ”
“ใช่ค่ะ คุณครูบอกว่าจะมีคะแนนพิเศษสำหรับชุดที่ถูกใจด้วยนะคะ เกนเลือกไว้บางชุดแล้ว พี่เอื้อช่วยแสดงความเห็นนะคะ”
“โอเคได้..จัดมาเลย” เอื้อยิ้ม แล้วเดินไปนั่งรอ