บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20 หน้า 2
สุริยงอึ้ง..มองเขมชาติด้วยความผิดหวัง และเสียใจสุดขั้ว เงื้อฝ่ามือขึ้นมา จะฟาดหน้าเขมชาติให้หายเลวซะที! แต่เขมชาติล็อคข้อมือสุริยงไว้ ไหวตัวทัน เพราะคราวที่แล้วก็เพิ่งโดนไป!
“คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผมอีก! เพราะครั้งนี้ผมพูดกับคุณดีๆ!!!”
รถชนะเข้ามาจอดหน้ารีสอร์ท ดังเอี๊ยดดด
สุริยงตบหน้าเขมชาติไม่ได้ ก็เปลี่ยนเป็นทุบสะบัดมือและผลักเขมชาติออกไป สุดแรง
“ค่าชดเชยอย่างเดียวที่ฉันอยากได้! คือสิ่งที่คุณเขียนไว้ในจดหมาย ขอให้เราตายจากกัน!!!”
“วดี”
“หยุดพุดได้แล้ว ยิ่งพูด ฉันยิ่งขยะแขยงคุณ”
“ไม่จริง!!! คุณรักผม ถ้าไม่รัก คืนนั้นคุณคงไม่ยอม!!!”
สุริยงสะบีดมือตบฉาดอย่างแรง!! เขมชาติหน้าหัน..เธอโกรธเกรี้ยวพร้อมกำมือแน่น
“ออกไป!”
“คุณไม่อยากให้ผมไป ..”
เขมชาติพุ่งเข้ามากอดสุริยงทันทีด้วยความโกรธ และ ความหวง ไม่อยากเสียของรัก เขมชาติจู่โจมกอดรัดฟัดเหวี่ยง สุริยงทั้งดันทั้งผลัก ตบตี แต่เขมชาติก็ไม่ยอม ทันใดนั้นเสียงชนะก็ดังขึ้น “คุณสุ!!”
ทั้งเขมชาติและสุริยงตกใจ เขมชาติรีบผละออกไปทันที สุริยงก็ผลักสุดแรงเกิด พลั่ก!
โชคดีเหลือเกินที่ชนะไม่ได้เข้ามาเห็นตอนที่สุริยงอยู่ในอ้อมแขนเขมชาติ ชนะเดินเข้ามามองทั้งเขมชาติและสุริยงที่อยู่ในอาการแปลกๆ ด้วยความสงสัย
“สวัสดีครับ..คุณเขมชาติ”
“สวัสดีครับ .. ดีใจด้วยนะครับ สำหรับพนักงานใหม่ หวังว่าการที่เขา “ผ่านมือ” ผมมาแล้ว จะทำให้เขาทำงานกับคุณได้คล่องขึ้น” ชายหนุ่มประชด
สุริยงคอแข็ง หน้าเชิดทันที ใจเต้นโครมคราม แสนแค้น
“คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามตัว “คนของผม” กลับไปนะครับ” ทางนี้เองก็มีหยั่งเชิง
เขมชาติชะงักกึ้ก กับคำว่า “คนของผม” ขัดหูมาก! แต่ฝืนหัวเราะกลบเกลื่อน “ผมเป็นคนใจกว้างครับ พนักงานรู้งานแบบนี้ ต้องแบ่งๆกันใช้”
สุริยงแค้น แล้วก็หันมาพูดกับชนะ “สุเป็นประเภท “ขี้เบื่อ” ค่ะ ไม่ชอบอะไรซ้ำซาก แต่ถ้า...เจอเจ้านายดีๆ” เธอมองหน้าชนะยิ้มๆ “ก็อยู่ยาวค่ะ”