บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20 หน้า 5

สุริยงอยู่ในชุดนอน เปิดแฟ้มศึกษางานไปเรื่อยๆ เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น 

สุริยงรับโทรศัพท์ขึ้นมาทันที  “สวัสดีค่ะ! แขกมีปัญหา ห้องไหนนะ”

เขมชาติโยนเหรียญ 10 ลงบนเตียงในห้องพัก แต่เหรียญไม่เด้งกลับ มันแค่แปะอยู่ที่เดิมเท่านั้น 

“ปูเตียงไม่ตึง โยนเหรียญไม่เด้ง ผมนอนไม่ได้” เขมชาติยืนหน้าอย่างกวน ข้างๆ มี แม่บ้านวัย 20 ต้นๆ ยืนหน้าจ๋อย 

“ดิฉันขอโทษค่ะ แต่นี่ปูตึงมากที่สุดแล้วนะคะ แล้วดิฉันก็ปูใหม่ 5 ครั้งแล้วนะคะ” 

ด้านหลังเห็นสุริยงเดินเข้ามา

“5 ครั้งแล้วไง ก็ยังไม่ตึง ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไป แล้วไปเรียกผู้จัดการคุณมา”

สุริยงสวนขึ้นทันที “ดิฉันมาแล้วค่ะ” 

เขมชาติชะงัก ทำเก๊ก แต่อมยิ้มสะใจ.. 

“ออกไปก่อนเดี๋ยวสุดูแลเอง”

แม่บ้านพยักหน้า เดินออกไป “ค่ะ” 

พอเหลือกันอยู่ 2 คนสุริยงก็เปิดฉาก “ดิฉันทราบว่าคุณมีปัญหาเรื่องเตียง เท่าที่เห็น เตียงนี้ก็ตึงดี ไม่มีปัญหาอะไรนี่คะ”

เขมชาติยิ้มเยาะ หยิบเหรียญสิบมาโยนอีกที เห็นว่าเหรียญ “แปะ”ไปบนเตียง นิ่งๆ

“ไม่เด้ง..นอนไม่ได้” 

สุริยงยิ้มมุมปากรู้ทัน “กรุณารอสักครู่ค่ะ” สุริยงปูเตียง ด้วยวิชาการโรงแรมราวกับมืออาชีพ พึ่บๆๆๆ เร็วมาก...พ้าบ!!! พอโยนเหรียญลงไป ดึ๋ง!! เด้ง ขึ้นมาอย่างสวยงาม เขมชาติเหวอนิดๆ คิดไม่ถึง 

สุริยงยิ้มอย่างผู้ชนะ “เด้งแบบนี้ .. คงนอนได้ ไม่มีปัญหาแล้วนะคะ” 

เขมชาติอึ้ง สุริยงพูดหน้านิ่งๆ แต่กวนสุดๆ 

“ถ้าคุณคิดจะแกล้งป่วนด้วยมุกเด็กๆ แบบนี้ ควรมีข้อมูลสักนิด ฉันจบการโรงแรมที่สวิส และใช้วิชาที่เรียนมา ดูแลสามีถึงจะไม่เคยทำงานโรงแรมมาก่อน แต่ฉันก็รู้ว่า..ต้องทำยังไง ถ้าคิดจะป่วนก็เชิญแต่ขอบอกว่า..เหนื่อยเปล่า..เพราะฉันก็จะแก้ปัญหาไปเรื่อยๆ และไม่มีวันกลับไปจัดงานให้คุณ” เขมชาติอึ้ง 

สุริยงย้ำ “เก่งเรื่องสร้างปัญหาอยู่แล้วนี่...เชิญ!” สุริยงปิดท้ายอย่างรู้ทัน..หันหลังจะออกไป … เขมชาติไม่ยอมเดินมาดัก 

เขาขวางและดันตัวติดผนัง “เข้ามาถึงในห้อง คิดหรือว่าผมจะยอมปล่อยออกไปง่ายๆ..”