บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16 หน้า 4
13 เมษายน 2557 ( 21:42 )
3.7M
6
“วดี..ผมเตรียมอาหารสุดพิเศษไว้ให้คุณด้วยนะ ..” เขมชาติหันไปหยิบชามแบบมีฝาปิดที่เตรียมไว้ในตะกร้า “นี่ครับ...เปิดดู”
เขมชาติส่งให้..สุริยงรับมาเปิดฝาออก เห็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำ มีปลากระป๋องแปะหน้าอย่างน่ากิน
“บะหมี่ต้มยำปลากระป๋อง!!”
“เส้นแข็งๆ แบบที่คุณชอบ”
สุริยงหันมามองหน้าเขมชาติ ชื่นชมที่จำได้ “ไม่ได้ทานมานานมากกกกก ครั้งสุดท้ายก็ตอน.. ไปค่ายมหาลัยปีสุดท้าย”
“ผมก็เหมือนกัน .. หลังจากนั้นพอคุณหายไป ผมก็ไม่กล้าทำ..ไม่กล้าเห็นมัน แต่วันนี้เป็นวันพิเศษของเรา .. มีคุณอยู่ด้วย ผมก็เลย..คิดถึงมันขึ้นมา” เขายิ้มอ่อนโยน สุริยงมองด้วยความประทับใจ
“รีบทานกันดีกว่า .. ก่อนเส้นจะนิ่ม”
สุริยงพยักหน้าแล้วก็เริ่มกิน เขมชาติส่งตะเกียบให้อย่างรู้ใจ สุริยงกินด้วยความสุข เรียบง่าย แต่เป็นตัวของตัวเอง
เขมชาติกินไป ชวนคุยไป “คุณจำต้นกำเนิดของมันได้ไหม?”
“ค่ายวันเด็กสระบุรี” เขมชาติยกนิ้วให้ “สุดยอด”
สุริยงพูดต่อ “ตอนที่ออกค่าย อาหารหมดทุกอย่าง ไม่เหลืออะไรเลย ข้าวก็หมด เหลือแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป กับปลากระป๋อง”
“คุณก็เลยเอาบะหมี่มาต้ม ใส่เครื่องต้มยำ แล้วก็ใส่ปลากระป๋อง มันอร่อยมากกกกกก กินกันเกลี้ยงเร็วมาก สุดยอดเลยอ่ะ ตั้งแต่นั้นมาจังหวะคับขันพวกเรา ไม่มีเงิน ไม่มีเวลา ก็ต้อง..”
ทั้งคู่จึงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน “บะหมี่ต้มยำปลากระป๋อง!!” พูดจบทั้งสุริยงและเขมชาติก็ขำพร้อมกัน สุริยงดูรีแลกซ์สบายๆ และเป็นธรรมชาติขึ้นกว่าตอนกลางวัน
“ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจำมันได้” สุริยงชะงำ “ผมคิดว่า..จะมีแค่ผมคนเดียวที่ไม่ลืมมัน” เขมชาติมองชามบะหมี่ “ผมยังจำตอนที่ผมอ่านหนังสือสอบอย่างหนัก” เขาเริ่มดึงเข้าอดีต
เขมชาติตอนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้ายกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างหนัก เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาเดินไปเปิดประตู เป็นสุริยงยืนอยู่พร้อมชามบะหมี่
“วันนี้มาอ่านหนังสือกับเพื่อนที่หอ เดาว่าเขมคงยังไม่นอน เลยทำมาให้ .. ทานซะจะได้มีแรงอ่านหนังสือต่อ”