บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 2 หน้า 4
26 มีนาคม 2557 ( 10:49 )
3.7M
6
สุริยงนึกถึงคำสั่งของเขมชาติ “ขนขึ้นมาให้ผมที่ห้องทำงาน ห้ามให้คนอื่นช่วยเด็ดขาด”
“ไม่ได้ค่ะ ผู้อำนวยการให้สุยกไปเอง ห้ามไม่ให้คนช่วยค่ะ” วิบูลย์งง “ขอบคุณค่ะ”
“ไหวเหรอครับ?”
“ต้องไหวค่ะ”
สุริยงหอบผ้าออกไปทุลักทุเล รองเท้าส้นก็สูง ของก็หนัก..
วิบูลย์มองตามลุ้นๆ “วันแรกก็จัดหนักเลย คุณเขม !!” วิบูลย์ส่ายหน้าสงสาร
เขมชาติกำลังเลือกดูแบบผ้าในกระดาษสเก็ตซ์อย่างมีสมาธิอยู่ในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขมชาติสะดุดชักสีหน้า
เสียงสุริยงดังมาจากหน้าห้อง “ขออนุญาตค่ะ”
สุริยงเปิดประตูเข้ามา เขมชาติเงยหน้ามอง สุริยงเปิดประตูกว้างค้างไว้ ก่อนจะหันไปยกกองผ้าที่วางบนโต๊ะทำงาน แล้วก็หอบเข้ามา อย่างหนัก เขมชาติปรายตาไปมอง แววตาเย็นชา แล้วก็พูดเสียงดุ นิ่ง
“วางไว้ตรงไหนก็ได้ อย่าให้ขวางหูขวางตา!!”
สุริยงเชิดหน้านิดๆ..โอเค..แล้วก็หันไป
“เดินเบาๆ แล้วก็วางเบาๆ ผมต้องการความเงียบ”
โอ้วววว เยอะ .. สุริยงต้องเดินเบาๆ แล้วก็ค่อยวางกองที่หนักมากไว้ที่โต๊ะกลางห้อง
เขมชาติพูดโดยไม่มอง “อย่าวางตรงนั้น!!” เขมชาติเงยหน้าเน้น “มัน “รำคาญ” ตา”
สุริยงชะงักแล้วต้องยกของไปวางที่โซฟาห่างไปเล็กน้อย
เขมชาติปรายตาดูนิดๆ แล้วก็พูดเสียงเข้มขึ้นมาอีก “ห่างไปแค่นั้น มันจะต่างกันตรงไหน มันก็ยัง “รำคาญ” อยู่ดี” เชมชาติเงเยหน้าอย่างกวน “คุยนักคุยหนาว่า “สามี” สอนงานมาอย่างดี.. แค่นี้ คิดไม่ได้หรือไง?”
สุริยงสะอึก มองหน้าเขมชาติที่มองมาด้วยแววตาเหยียดสุดๆ สุริยงหอบกองผ้าเดินพุ่งมาหาเขมชาติ เขมชาติทำเป็นก้มหน้าทำงาน แต่ปรายตามอง...สุริยงเดินมาเหมือนจะทุ่มกองผ้าใส่หน้าเขมชาติ แต่แล้วก็เดินผ่านเลยไป เขมชาติตวัดหางตาตาม..จะไปไหน