บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 6 หน้า 2
วรรณากังวล “ถ้าเสด็จทรงทราบ ไม่กริ้วแย่หรือคะ คุณแม่บ้าน”
คุณสอางค์ตาเบิกโพลง พับหนังสือพิมพ์ “ว้าย ตายจริง เอาหนังสือพิมพ์นี่ไปซ่อนเร็ว”
มาลารับหนังสือพิมพ์มา ทำหน้าปริวิตก “จะซ่อนได้ยังไงคะ พอเสด็จเสด็จลง ก็ถามหาหนังสือพิมพ์ทุกที”
“งั้นเอาคืนมา เอาน้ำพรมแล้วทูลว่า เมื่อเช้าฝนลงโดนหนังสือพิมพ์เปียกหมด กว่าจะผึ่งให้แห้งก็บ่าย ทรงงานอื่นเผื่อจะทรงลืมไปแล้ว”
“อุ๊ย คุณแม่บ้านหัวแหลมมากค่ะ”
คุณสอางค์ตาเขียว แต่ไม่พูดอะไร สามนางเอาน้ำในแจกันแก้วมาพรมหนังสือพิมพ์กันง่วน
“นั่นทำอะไรกันอยู่” สามนางชะงัก หน้าเจื่อน เสด็จทรงอ้อมมาดู
มาลาหลุดปาก “ทำฝนเพคะ”
วรรณารีบโบ้ย “คุณแม่บ้านสั่งเพคะ” คุณสอางค์หยิก “ว้าย”
เสด็จมาประทับนั่ง คุณสอางค์เลื่อนตัวลงกับพื้น “ไหนเอาหนังสือพิมพ์มาซิ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่า เขาลงข่าวตารองกับยายก้อยว่ายังไง”
คุณสอางค์ มาลา วรรณาตาเหลือก “ว้าย ทรงทราบได้ยังไงเพคะ”
“บรรดาญาติมิตรฉัน เขาส่งข่าวกันมาตั้งแต่เช้าแล้ว” เสด็จเปิดหน้าสังคม ทรงอ่านแว่บหนึ่ง แล้วถอนพระทัย “ตารองนะ ตารอง คิดสั้นจริงๆ”
คุณสอางค์รำพัน “โธ่ คนเคยรักกันมาตั้งนาน คุณชายรองน่ะรักคุณหญิงก้อยมากนะเพคะ”
“ตารองน่ะรักจริง แต่ยายก้อยน่ะรักชายรองจริงหรือ ถ้ารักจริงจะทำกับตารองอย่างนั้นได้ยังไง”
มาลากับวรรณาเห็นด้วย“จริงเพคะ”
เสด็จทรงขมวดขนง สองนางข้าหลวงคอหด
คุณสอางค์ถาม “แล้วจะทรงคิดอ่านยังไงคะ”
“ถึงจะเป็นหลาน แต่ฉันก็ไม่ขอเอายายก้อยมาเป็นสะใภ้เด็ดขาด งานนี้ฉันขอเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายซักหน่อยเถอะ”
“แล้วเรื่องแม่ศรีล่ะเพคะ”
“ให้เตรียมตัวเข้าวังได้แล้ว”
สวนบ้านราชดำริ ศรีจิตราหัวสั่นหัวคลอนอยู่ คุณสร้อยยิ้มระรื่น เอาส้มมะขามเปียกชุบน้ำทั้งก้อนถูข้อศอกศรีจิตรา ทั้งคู่อยู่บนตั่ง รอบด้านกั้นม่านสี่ทิศ
“ละลายขมิ้นดินสอพองซักสองชาม ทาให้งามตลอดเท้าขาวทั้งตัว”
ศรีจิตราข่มความแสบ หัวสั่นหัวคลอนต่อไป ยายพิศกับกำไลสงสาร