บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 6 หน้า 4
“คุณมัวแต่พูดเล่นอยู่นั่น อิฉันน่ะสงสารคุณศรีจิตราจริงๆ ถ้าเธอรู้เข้าว่าทางเราไม่อยากแต่งกับเธอทั้งพี่ทั้งน้อง เธอจะรู้สึกยังไง”
“อยากเห็นตัวจริงเสียแล้วซีนม สวยไหม”
“ยังไม่เคยเห็นเลยค่ะ เห็นคุณสอางค์บอกว่าสวยมาก”
คุณชายเล็กคิดแผนบางอย่าง
บ้านราชดำริเวลาเช้า ที่ชั้นบนหน้าต่างใหญ่เปิดออก คุณสร้อยใส่ชุดนอนผมสยาย เยี่ยมหน้าออกมารับลมเช้า มีเสียงคนจ้วงตักน้ำรดตัวซู่ๆดังแว่วมา คุณสร้อยขมวดคิ้วมองหาต้นเสียง
ที่ริมรั้วบ้านข้างๆ เห็นโรงเรือนตีด้วยสังกะสีเป็นที่พักชั่วคราว มีตุ่มเรียงราย มีคนงานชาย 3 คน ตัวดำล่ำสัน ท่อนล่างมีผ้าขาวม้าผืนเล็กกำลังอาบน้ำกัน คุณสร้อยตาเบิกโพลง เอามือทาบอก คนงานชายคนหนึ่งรู้สึกว่ามีคนมอง ก็หันมามอง เห็นคุณสร้อยยืนผมสยาย ลมพัดผ้าม่าน ชุดนอนไหวป่วนปั่นคล้ายเลดี้แชตเตอร์เลย์ในห้วงรัก คนงานชายสะกิดกัน ทุกคนมองดูคุณสร้อย คนหนึ่งยิ้ม อีกคนโบกมือให้ แล้วล้วงเข้าไปล้างในผ้าขาวม้า คุณสร้อยร้องอุทาน กระชากหน้าต่างปิดโครม
ครัวบ้านราชดำริ คุณสร้อยกำลังบ่นให้ สาลิน ศรีจิตรา แม่พิศ กำไลและนาง ๆ ทั้งหลายฟัง “นี่นังพิศ ช่วงนี้บ้านคุณหญิงรัชฎาเขาต่อเติมบ้าน มีพวกคนงานก่อสร้างมาอยู่กันหลายคน หน้าตาเหมือนโจรห้าร้อย ตัวมันเลื่อม มีกล้ามเป็นก้อน ๆ เตือนๆ พวกเราให้ระวังไว้”
“ระวังอะไรคะ” แม่พิศสงสัย
“ก็ระวังมันจะกลัดมันเข้ามาปลุกปล้ำชำเราเข้าน่ะซี โบราณว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนัด”
แม่พิศล่าวแก้ “กำหนดมากกว่ามั้งคะ”
คุณสร้อยค้อนขวับ เช็ดมือ “เอาล่ะได้เวลาไปตลาดแล้ว นังผาดไปกับฉัน”
“เจ้าค่ะ” คุณสร้อย และผาดออกไป
“พี่ศรี บ้านคุณหญิงมีมะม่วงเต็มต้นเลย สาไปขอมะม่วงคุณหญิงดีกว่า”
ศรีจิตราปราม “ยายสา....คุณป้าเตือนอยู่หยกๆ ไม่ให้ไปยุ่งบ้านนั้น”
แม่พิศก็เป็นห่วง “นั่นซีคะ เดี๋ยวจะโดนพวกก่อสร้างมันแทะโลมเอา”
“งั้นกำไลไปเป็นเพื่อนนะคะ ถ้าพี่กล้า พี่ชาย พี่คำสิงห์ มาแทะโลมละก็ กำไลจะต่อว่าเอง” กำไลทำหน้าดุแต่ตาเคลิ้มฝัน
แม่พิศเหน็บ “นังกำไล ไปรู้จักพวกมันหมดทุกคนเลยเรอะ”
“ไม่ทุกคนหรอกค่ะ ยังเหลือที่ไม่ได้คุยก็พี่ชาติ พี่อ๊อด พี่ป๊อก ลุงเขียว” แม่พิศส่ายหน้า