บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 30 หน้า 5
จรวยถาม “วันนี้ไม่อุ้มหรือคะ”
“จะให้ฉันอุ้มลูกของเธอ ฮ่ะฮ่ะ ไม่หรอกย่ะ กลัวขี้มูกขี้ลายมาเปื้อนเสื้อฉัน”
มาลาเสริม “อุ้มไม่ลงหรอก เดี๋ยวฉี่เดี๋ยวอึ โสโครก”
วรรณาเย้ยหยัน “อุ้มลูกคนงานยังจะดีเสียกว่า อุ้ม “ไอ้ตุ้ม” ของหล่อน”
จรวยน้ำตารื้นแบบนางเอก “รวยขอเถอะนะคะ จะดูถูกรวยยังไงก็ได้ แต่อย่าดูถูกลูกของรวยเลย กรุณาอย่าเรียกว่านายตุ้ม เจ้าตุ้ม หรือไอ้ตุ้มได้ไหมคะ”
ศรีจิตราไม่พอใจ “ทำไม ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้”
วรรณากระทำแทกเสียงใส่ “แล้วต้องให้เรียกยังไงยะ”
“ลูกตุ้มเป็นหม่อมหลวง ลูกชายหม่อมราชวงศ์ พวกคุณสมควรจะเรียกว่า “คุณตุ้ม” ถึงจะถูก”
ศรีจิตรา มาลา วรรณาหัวเราะไพร่ออกมาพร้อมกัน ศรีจิตราลอยหน้า “ลูกหล่อนเป็นแค่ “ลูกบ่าว” เรียกแค่นี้ก็ดีถมถืดไปแล้ว ฉันไม่เรียก “ไอ้ตุ้ม” ทุกคำนับว่าเป็นบุญแล้วล่ะ”
มาลาแดกดัน “ลูกนังขี้ข้าก้นครัว แค่นจะมาเรียก “คุณ” เชอะ”
วรรณาเยาะเย้ย “คุณน่ะ เขาเรียกลูกเมียคุณหญิง เมียหม่อมราชวงศ์หญิงหรือเทียบเท่า มียศฐาบรรดาศักดิ์ ไม่ใช่เมียหรือสะใภ้ “ไพร่” อย่างหล่อน” ทั้งสามหัวเราะร่า
จรวยน้ำตาแตก อุ้มตาตุ้มแยกออกมา “ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร”
ห้องโถงตำหนักเล็ก จรวยน้ำตาร่วงแบบนางเอก นมย้อย แม่น้อม เจียมไม่อยากเชื่อ หม่อมอำพันพยักหน้าเหมือนเห็นด้วย แต่.... “ก็จริงนี่ยะ ก็ “ลูกบ่าว” จริงๆ เขาก็เรียกกันมายังงี้”
จรวยชะงัก คุณชายโตโพล่งออกมา “แต่หม่อมแม่ครับ นี่มันดูถูกกันเกินไปแล้ว”
จรวยทำเป็นพูด “ดีแล้วล่ะค่ะที่คุณรองกลับไปคืนดีกับคุณหญิงก้อย ไม่อย่างนั้นเราจะได้สะใภ้ที่กดหัวพวกเราทุกคน”
คุณชายโตไม่พอใจ “ต้องเรียกมาอบรมแล้วล่ะครับหม่อม”
“ไม่ต้องเรียกใครมาอบรมหรอกครับพี่โต คนที่ต้องอบรมคือเมียพี่” ทุกคนหันมามองคุณชายเล็ก
“นายเล็ก แกว่าอะไรของแก”
“เที่ยวยุแยงไปทั่ว นี่คงรับใช้หญิงก้อยมาล่ะซี ถึงมาใส่ไคล้คุณศรี”
“คุณเล็ก รวยเปล่านะคะ”
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้ ที่เธอทำตัวเป็นหนอนบ่อนไส้ เพราะรับคำสั่งยายก้อยมา”
“จริงเหรอจรวย”
“ไม่จริงนะคะ”
“เพราะเมื่อกี้ยายก้อยเพิ่งก่อศึกใหญ่ ท้าทายเด็จป้า ตีฝีปากกับท่านอย่างไม่เกรงพระทัย นึกเอาแต่ได้ว่าเรือนหอเป็นของตัว” ทุกคนอุทาน
หม่อมอำพันตระหนก “ว้าย.....ยายก้อยมันกล้าขนาดนั้นเชียว”
“ครับ แล้วทางนี้ก็มายุแยงให้เกิดศึกขึ้นอีก ระวังเถอะครับภัยจะมาถึงตัว ที่หม่อมกลัวว่าจะถูกเฉดหัวจนหมดตำหนัก มันคงจะเป็นจริงอยู่รอมร่อแล้ว” คุณชายเล็กกลับขึ้นชั้นบน
“นังจรวย แกเป็นขี้ข้านังหญิงก้อยจริง ๆ เหรอ”
“ดิฉันเปล่านะคะ”
“หม่อมครับ ถ้าถูกเฉดหัวจริง เราจะไปอยู่ไหน ต้องไปเช่าบ้านเขาอยู่เหรอครับ”