บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 17 หน้า 2
“เชิญผม แต่ยายติ่งไม่ได้เชิญผมเลยนะ”
“ฉันเชิญเอง ไปงานกับฉัน”
“ในฐานะ”
“สามีเก่าไงคะ”
“สามีเก่าต้องไปเผชิญหน้ากับคนรักเก่า มันจะดีเหรอครับคุณหญิง”
“จะห่วงไปทำไมล่ะคะ ของเก่าด้วยกันทั้งคู่”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยิ้มมาดร้าย อัศนีย์ไม่พอใจเล็กน้อยแต่แล้วกลับยิ้มตามอย่างนึกสนุก
ในร้าน สาลินแยกมาดูข้าวของ สีหน้ายังเขินๆ คุณชายรองอยู่ กลัวนิดๆ
คุณชายรองแอบยิ้ม “แล้วเธอคิดว่าฉันจะซื้ออะไรให้หญิงก้อยดี”
“คุณจะง้อผู้หญิง ก็คงไม่มีอะไรดีเท่าดอกไม้ เอาดอกอะไรก็ได้ที่สวยๆ แล้วก็ “แพงๆ””
“ทำไมเธอต้องเน้นว่า “แพงๆ” ด้วยนะ เธอคิดว่าคนในแวดวงฉัน มีแต่คนหน้าเงินหรือ”
“เปล่า ฉันเห็นว่าคุณเป็นคนมีเงินต่างหาก ควรจะกระจายรายได้ของคุณไปทั่วๆ” สาลินหยิบช่อดอกไม้สวยที่สุดชิ้นหนึ่งส่งให้คุณชายรอง “นี่ค่ะ น่าจะทรงเสน่ห์และเซ็กส์ซี่เหมาะกับคุณหญิงเทโพที่สุด อุ๊ย”
“อะไรนะ”
“คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงค่ะ พูดผิด” คุณชายรองเกือบหัวเราะออกมา แต่รีบทำหน้าขรึม
ศุภรเข้ามาในร้านพอดี จำสาลินได้ มองอย่างสนใจ ก้าวมาใกล้ สาลินยิ้มให้
“นี่ นายจะแนะนำไหมนี่”
“นี่ นายศุภร หุ้นส่วนและผู้จัดการร้านฉัน นี่คุณสาลิน”
สาลินยกมือไหว้เรียบร้อย มารยาทดีขึ้นกว่าอยู่กับคุณชายรองสองคนเท่าหนึ่ง “สวัสดีค่ะ”
ศุภรรับไหว้ “สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ยินดีเช่นกันค่ะ” คุณชายรองมองดูความคล่องแคล่ว ไม่มากไม่น้อยเกินอย่างพอใจนิดๆ
“เจออะไรถูกใจ บ้างหรือยังครับ”
“ของถูกใจน่ะมีเยอะเลยค่ะ แต่ว่ามันไม่ถูกกับกระเป๋าสตางค์ดิฉัน”
ศุภรหัวเราะ “ราคานี่ตั้งไว้สำหรับฝรั่งน่ะครับ แต่คนไทยเราลดให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว”
“ขอบคุณค่ะ ก็ยังแพงเกินไปสำหรับฉันอยู่ดี อุ๊ย” สาลินมองเลยไปด้านหลังศุภร เห็นนาฬิกาบอกเวลา 13.30 น. สาลินตาเหลือกยกนาฬิกาข้อมือมาดู นาฬิกาเรือนเดิมของสาลินหยุดนิ่งที่ 12.00 น. เข็มวินาทีนิ่งสนิท “ว้าย ฉันต้องกลับแล้ว สวัสดีค่ะ” สาลินยกมือไหว้ศุภรแพล่บแล้ววิ่งแน่บออกจากร้านไป
พนักงานชะเง้อคิดว่าโจรวิ่งราวแล้วก็คลายใจ คุณชายรองยกมือห้ามร้อง “เดี๋ยวฉันไปส่ง...” สาลินหายวับไปแล้ว คุณชายรองทำตาปริบๆ