บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 26
ตำหนักใหญ่เวลาใกล้รุ่ง แสงเงินแสงทองเริ่มจับท้องฟ้า มีเสียงไก่ขันดังแว่วๆ บรรยากาศสงบ ทันใดมีเสียงร้องกรี๊ดดังขึ้น
ห้องนอนศรีจิตรา ศรีจิตราเปิดไฟหัวเตียง ห้องสว่างขึ้นเห็นสาลินลุกนั่งหน้าตาตื่น “สา อะไร”
“อี๊ย์ พี่ศรี”
ประตูเปิดออก คุณสร้อยปะแป้งลายพร้อยชุดนอนโทรม เข้ามากับคุณสอางค์ในชุดนอนกรุยกรายไม่แพ้คุณหญิงเทพีเพ็ญแสง มาลา วรรณาโผล่มาด้วย
คุณสร้อยโวย “อะไรกันยะ เสียงยังกะเปรตมาขอส่วนบุญพระเจ้าพิมพิสาร”
“ยายสาค่ะ”
“ฮือ สาฝันร้ายค่ะ”
“อ้อ ก็กินเข้าไปกี่ขนานล่ะยะ ธาตุก็กำเริบ เอ๊ะ หรือแกไม่ได้จุดธูปบอกเจ้าที่ เจ้าทาง โอ๊ย พี่สอางค์หยิกหนูทำไม” คุณสอางค์ค้อนน้องสาว เข้าจับแขนสาลิน มาลา วรรณาคุกเข่าลงข้างเตียง “ขวัญเอ๊ย ขวัญมาลูก ฝันอะไรเล่ามา จะได้ไปแก้ฝันให้ถูก”
“สาฝันว่างูรัดค่ะ”
คุณสอางค์ตาวาวสบตาคุณสร้อยกับศรีจิตรา ศรีจิตรายิ้มนิด ๆ มาลา วรรณายิ้มปากเกือบถึงรูหู
คุณสอางค์ตื่นเต้น “งูรัด”
มาลาทวน “งูรัด”
วรรณาซัก “งูรัด หน้าตามันเป็นยังไงคะ”
“ก็หน้าเป็นงูน่ะซีคะ มันแลบลิ้นแผล็บๆ ตัวใหญ่ๆ ขาวๆ เหมือนงูเผือก ฮือ ฝันร้ายจังเลย”
วรรณาปลอบ “ไม่ร้ายค่ะ อย่างนี้ฝันดี”
มาลาอธิบาย “ยิ่งฝันตอนใกล้รุ่ง ฝันจะกลายเป็นจริง”
คุณสอางค์ดีใจ “ต๊าย พอรู้จักคุณชายเล็กปุ๊บก็ฝันปั๊บ ทูนหัวของป้า”
คุณสร้อยหมั่นไส้ “วุ้ย ฉันไม่อยากจะเชื่อ หล่อนน่ะหรือยะมีวาสนา บารมี”
สาลินทำตาปริบๆ เพิ่งได้คิด “ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่คู่อะไรทั้งนั้น ฮือ มันน่ากลัวจะตาย สงสัยว่าจะตัวเดิมด้วย”
ศรีจิตราอยากรู้ “ตัวเดิมอะไรกันสา”
“สาเคยฝันเห็นมันมาก่อนตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว ตั้งแต่เพิ่งไปทำงานห้องสมุดแน่ะ”
คุณสอางค์ไม่สนใจ “อุ๊ย คุณชายเล็กแน่ ๆลูก ฝันดี ฝันดี ไม่ต้องแก้อะไรแล้ว”