บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 31 หน้า 3
คุณชายรองเปิดอ่านดูแล้วหน้าแดง “ฉันห้ามเธออ่าน “จันดารา” กับ “บันเทิงทศวาร” แต่เธอกลับอ่านหนังสือที่มีภาพโจ๋งครึ่มแบบนี้เลยเหรอ”
สาลินพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
สาลินอับอายขายหน้าหน้าแดงฉาน คุณชายรองมองดูดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ สาลินเม้มปากเชิดหน้านิดหนึ่ง “คุณมีธุระอะไรกับฉันคะ ฉันมีเวลาให้คุณ 5 นาที”
“ตั้งแต่คบหากับนักธุรกิจนี่ เดี๋ยวนี้พูดจาเป็นนักธุรกิจไปแล้วนะ” สาลินเชิดขึ้นอีกนิด “ฉันมาเรื่องบริจาคหนังสือ”
“อีกตั้งหลายวัน เดี๋ยวฉันจะให้ทางห้องสมุดส่งรถไปรับหนังสือที่วังค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้ฉันขนหนังสือมาไว้ที่ร้านแล้ว”
“ฉันจะใส่พระนามเสด็จกับชื่อคุณเป็นผู้บริจาคนะคะ”
คุณชายรองยิ้มขรึมๆ “ใส่แค่พระนามเสด็จป้าเถอะ เพราะว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่วุฒิวงศ์แล้ว”
สาลินงง “คุณหมายความว่าอะไรคะ”
“ก็หมายความว่า เด็จป้าทรงเนรเทศฉันจากวุฒิเวสม์ ทรงประกาศตัดขาด ห้ามไม่ให้ฉันใช้สกุลวุฒิวงศ์อีก”
สาลินตาเบิกกว้าง คว้ามือคุณชายรอง มือสาลินจับมือคุณชายรอง คุณชายรองอึ้ง สาลินดึงคุณชายรองไปมุมหนึ่งที่พ้นตาผู้คน คุณชายรองหน้าวูบวาบแต่ข่มไว้ “โธ่.....เพราะเรื่องคุณกับคุณหญิงก้อยหรือคะ” คุณชายรองพยักหน้า “แล้วตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้นะหรือ ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลก ๆ”
“แปลกยังไงคะ”
“แปลกที่มีผู้หญิงมาจับมือถือแขนฉัน”
สาลินชะงักหน้าแดง ปล่อยมือคุณชายรองทันที ขยับถอยไปนิด เมินหน้าอีกหน่อยดูงดงาม คุณชายรองมองอมยิ้ม
“ฉันหมายความว่า แล้วคุณจะทำยังไง”
“ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร ฉันแค่ถูกไล่ออกจากวุฒิเวสม์ ไม่ได้ถูกไล่ออกจากงานซักหน่อย ฉันยังมีเงินเดือน มีร้านผ้า แย่หน่อยที่ต้องยืมรถบุโรทั่งนายศุภรใช้”
สาลินส่ายหน้า ดวงตาทุกข์ร้อน “โธ่ นี่คุณ นี่คุณต้องมารับเคราะห์หรือคะ”
“ยังไงฉันก็เป็นคนเดิม หน้าเดิม มีมือไม้แขนขาเหมือนเดิม อาจจะมีแต่เพียง....หัวใจที่เปลี่ยนไป”
สาลินร้อนใจจนไม่สังเกต ที่บอร์ดหนึ่งมีหัวลลิตา บราลี แว่น โผล่มาซุบซิบคิกคักกัน ลลิตาทวน “มีเพียงหัวใจที่เปลี่ยนไป”
สาลินมองไปที่ทั้งสามคน คุณชายรองก็หันไปดูแวบหนึ่ง ทั้งสามรีบหดหัวหายไป สาลินถอนใจ “ไม่ได้นะ คุณเป็นผู้สืบสกุลวุฒิวงศ์ เป็นทายาทของวุฒิเวสม์ คุณเป็นเจ้า จะมาเป็นชาวบ้านได้ยังไง”
“ท่านพ่อฉันต่างหากที่เป็นเจ้า ฉันก็เป็นแค่ชาวบ้านคนหนึ่ง เธอเองก็เคยบอกหญิงก้อยว่าอย่างนี้ไม่ใช่หรือ”
“แล้วคุณหญิงล่ะคะ คุณหญิงว่ายังไง”