บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 1 หน้า 2
“อีกครับ !!”
เหมือนชนกเบ่งจนน้ำตาไหล บ่งบอกว่าแทบจะอดทนไม่ไหวแล้ว เหมือนชนกกรีดร้อง
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!” มือของเหมือนชนก พยายามตะเกียกตะกายหาที่เกาะเพื่อช่วยยึดเวลาเจ็บปวดมากที่สุด ทันใดนั้น มือเหมือนชนกไปคว้าท่อนแขนของคนที่ใส่ชุดคลุมและมีหน้ากากกันเชื้อโรคปิดครึ่งหน้าที่เดินเข้ามายืนข้างเตียงเหมือนชนก เหมือนชนกมองสบตา แววตาชายคนนั้นนิ่ง ดูเย็นชา
เสียงหมอพูดเร่งเหมือนชนกอีก “เบ่งอีกนิดครับ!”
เหมือนชนกพยายามเบ่ง โดยมือของเหมือนชนกยังจับท่อนแขนของชายคนนั้นแน่น
ชายคนนั้นมองเหมือนชนกที่พยายามเบ่งอย่างเจ็บปวด แล้วมองไปทางหมอด้วยสายตามีแววกังวล
ทันใดนั้น !! เห็นสีหน้าหมอและพยาบาลต่างยินดีดีใจ และไม่ถึงเสี้ยวนาที ได้ยินเสียงเด็กทารกร้อง !!!!!
เหมือนชนกและลัคนัยได้ยินเสียงเด็กร้อง แล้วต่างมองไปทางหมอที่อยู่ปลายเตียงด้วยสีหน้าดีใจ
“ยินดีด้วยครับ ลูกชายครับ” เหมือนชนกมองหมอด้วยสีหน้าดีใจจนน้ำตาคลอ
เหมือนชนกห่วง “เขาครบสมบูรณ์ใช่ไหมคะ?”
“ใช่ครับ”
“ขอฉันดูลูกหน่อยค่ะ” พยาบาลทำความสะอาดเด็กและเอาผ้าห่อตัว จะอุ้มเด็กมาให้เหมือนชนกดูใกล้ๆ
ฉับพลัน ชายคนนั้นเข้าไปยืนขวางหน้าพยาบาลไว้ พูดนิ่งๆ
“ให้ผมดูคนเดียวก็พอครับ เขาเป็นลูกของผมคนเดียว”
เหมือนชนกมองด้วยสายตาทั้งเจ็บปวดและโกรธที่กำลังใจร้ายกับเธอ “นัย !!!”
ลัคนัยไม่มองเหมือนชนก แต่มองหน้าและพูดกับพยาบาลด้วยเสียงเฉียบขาด
“พาลูกของผมไปที่ห้องเด็กแรกเกิดเลยครับ”
เหมือนชนกเอื้อมมือไปจับแขนลัคนัยไว้ และพูดอย่างไม่ยอม “แต่ฉันเป็นแม่เขานะ! ลัคนัย !!”
ลัคนัยหันมามองเหมือนชนกด้วยสายตาเย็นชา เป็นสายตาที่ทำให้เหมือนชนกรู้สึกว่า “ผู้ชายที่เคยรัก และบูชาเธอเหนืออื่นใด ตอนนี้เขาไม่มีความรักเหลืออีกแล้ว มีแต่ความโกรธ เย็นชาทะลุผ่านสายตา”
ลัคนัยนิ่งๆ แต่เหมือนมีดแทงกลางใจเหมือนชนก “แม่เหรอ ?..คุณคงลืมแล้ว...ว่าคุณเคยพูดและทำอะไรไว้บ้าง คุณเหมือนชนก !!” ลัคนัยกระชากแขนตัวเอง ออกจากมือของเหมือนชนก บ่งบอกอารมณ์โกรธ แค้น จนไม่มีอาทรต่อเธอ เหมือนชนกมองมือตัวเองที่ถูกลัคนัยสะบัดออก แล้วค่อยๆ เลื่อนสายตามองสบตาลัคนัย ด้วยสายตาเจ็บปวด รู้สึกผิด จนน้ำตาไหลออกมา