บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 3 หน้า 17
เสี่ยยื้อยุดกับแฟน ขณะที่โปรดิวเซอร์เข้ามาช่วยประคองเพนนีให้ลุกขึ้น...แฟนเสี่ยมองเพนนีอย่างเกลียดหน้ามาก ขณะที่เพนนีทำแววตาหน้าสงสารอยู่นั้นแอบส่งสายตาเย้ยแฟนเสี่ย
“หึย นังสะตอ !!!”
“พอซะทีเถอะคุณ !!” เพนนีทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมต่อหน้าทุกๆ แต่แอบยิ้มระริกยั่วคู่ต่อสู้
ห้องแต่งตัว สตาฟพาเพนนีมาที่ห้องเปลี่ยนชุดเห็นว่าเพนนีอยู่ในชุดเสื้อคลุมชั่วคราว
“น้องเพนรอก่อนนะคะ เดี๋ยวทำความสะอาดชุดเสร็จแล้วค่อยถ่ายต่อ”
“ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่เพนทำให้ทุกๆคนต้องเสียเวลา”
“แหม ไม่ใช่ความผิดน้องเพนสักหน่อย” พอพนักงานออกไป เพนนีเดินไปเปิดกระจกแอบมองเสี่ยที่ยังทะเลาะกับแฟนอยู่ ยิ้มสะใจ “ชิ ! เล่นกับใครไม่เล่น นังสะตอดอง” เพนนีสะใจ
เสียงมือถือเพนนีดังขึ้น เพนนีกดรับสาย
“ค่ะว่ายังไงคะพี่” เพนนีขึ้นเสียง “ห๊ะ !! คอนโดยังไม่เสร็จ นี่มันเลยกำหนดมาตั้งกี่วันแล้ว เพนบอกคืนห้องเก่าเค้าไปแล้วนะ แล้วจะให้เพนไปนอนที่ไหน จะให้ไปเปิดโรงแรมนอนรึไง แบบนี้จะชดใช้ค่าเสียหายให้รึเปล่า”(
เพนนีฟังช่างแก้ตัวอีกสองสามคำ แล้ววางสายไปอย่างอารมณ์เสีย หงุดหงิด หงุดหงิด...แล้วก็คิด...
“ฮึ่ย อีพวกช่างนี่ ทำไม่ได้แล้วรับปากทำไมวะ”
เพนนีกอดอกเดินพล่าน แต่แล้วในแววตาโกรธๆ นั้นก็เริ่มมีความคิดบางอย่างถูกจุดประกายขึ้น !
“หรือว่า...ไหนๆ ก็ไหนแล้ว หาอะไรหนุกๆ ทำ น่าจะดี”
เพนนีที่หงุดหงิดอยู่ เริ่มเปลี่ยนความคิดขึ้นมาได้ เมื่อนึกอะไรบางอย่างออก !
ภายในห้องรับแขกบ้านมาลินี มาลินีมีสีหน้าหงุดหงิดขณะฟังเหมือนชนกเล่าเรื่องธวัช วิสาขาพากันปกป้องลัคนัย “นกไม่อยากจะเชื่อ ว่าพ่อจะกล้าให้ตำแหน่งใหญ่ขนาดนั้นกับเค้า นกชักจะสงสัยแล้วว่า ตอนที่นกไม่อยู่ เค้าประจบพ่อกับแม่แค่ไหน”
“หลานสงสัยไม่ผิดหรอก กับทางนี้ ก็ไอ้ลัคนัยนี่แหละที่คอยรับส่งแม่หลานไปเมาหัวราน้ำในปาร์ตี้ ถ้ามันหวังดี มันต้องคอยเตือนแม่หลาน ไม่ใช่คอยยุส่งแบบนี้” เหมือนชนกอึ้งไปเลยอย่างนึกไม่ถึง
“นี่ไม่รู้ว่าทางฝั่งพ่อหลานมันทำยังไงบ้าง แต่เผลอๆ ยัยนางงามนั่นอาจจะเป็นผู้หญิงที่มันหามาประเคนให้พ่อเราก็ได้”
เหมือนชนกปรี๊ส “ถ้าเค้าทำจริงๆ ก็ต้องแหลกกันไปข้าง นกไม่มีทางยกโทษให้แน่ คนที่ทำลายครอบครัวคนอื่น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มาพึ่งบ้านเราอยู่แท้ๆ”