บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 3 หน้า 18
“พวกกำพืดต่ำ” มาลินีแค้น “ไอ้ลัคนัย มันเลวเหมือนแม่ไม่มีผิด”
เหมือนชนกชะงัก “พ่อแม่ลัคนัยเป็นใครเหรอคะ ? ทำไมถึงปล่อยให้ลูกตัวเองให้มารบกวนบ้านอื่น ? เป็นลูกญาติเราคนไหน นกถามทีไร แม่ก็ไม่เคยบอก”
“แม่ไอ้ลัคนัยมันเป็น” มาลินีอยากพูด แต่พูดไม่ได้ “ก็แค่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า นกรู้แค่ว่า ลัคนัยไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกับเรา แค่แม่มันเคยมาอยู่บ้านยาย”
“แล้วตอนนี้เค้าไปไหนแล้วล่ะคะ หรือว่าเสีย ? .... แม่ถึงเอาเค้ามาเลี้ยง”
มาลินีพึมพำ “ไม่ตายก็เหมือนตาย”
“คุณยายว่ายังไงนะคะ?”
มาลินีถอนใจ พูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ “แม่มันจะเป็นจะตายยังไงก็ช่าง ! ตอนนี้เรื่องของนกสำคัญกว่า ..คิดดูสิ ..พ่อแม่เราไว้ใจมันขนาดนี้ นกจะอยู่เฉยไม่ได้แล้วนะลูก ต้องหาทางกำราบมัน อย่าให้มันมาเอาของๆเราไป อย่าไปยอมมันนะลูก!” มาลินีที่ไม่กล้าเล่าความจริง เปลี่ยนมาเสี้ยมให้เหมือนชนกลุกขึ้นสู้แทน
หน้าบ้านธวัช รถของเสี่ยเจ้าของแป้งจอดอยู่...กองของของเพนนีวางอยู่ใกล้ๆ เห็นว่าเสี่ยขนมาให้ เสี่ยยืนมองบ้านแล้วบอกเพนนี
“บ้านหนูใหญ่ขนาดนี้ ความจริงก็ไม่เห็นต้องไปง้อไอ้คอนโดที่ยังต่อเติมไม่เสร็จนั่นเลยนะ ถ้าเซอร์วิสมันห่วยนัก เสี่ยว่าก็ขายๆทิ้งไปเถอะ”
“ไม่เอาหรอกค่ะ อยู่นี่มีแต่คนคอยตามใจ เดี๋ยวจะทำอะไรไม่เป็นซะเปล่าๆ”
“หนูเนี่ย รู้จักคิดจริงๆ เสี่ยดีใจนะที่ได้ร่วมงานกับคนฉลาดๆอย่างหนู ถ้ายังไงคอนโดตกแต่งเสร็จแล้ว อย่าลืมชวนเสี่ยไปชมห้องบ้างนะ” แววตาเสี่ยกะลิ้มกะเหลี่ย
“ได้สิคะ เพนน่ะไม่ลืมคนที่เคยมีน้ำใจ และก็ให้โอกาสกับเพน”
“จริงเหรอจ๊ะ งั้นช่วยมัดจำให้เสี่ยมั่นใจหน่อยสิ” เสี่ยได้คืบจะเอาศอก ขยับมาใกล้ เสี่ยพยายามจะหอมแก้มเพนนี เพนนีทำบ่ายเบี่ยง “นี่หน้าบ้านนะคะ”
“ไม่มีใครเห็นหรอก ไหนบอกว่าซึ้งน้ำใจเสี่ยไงล่ะ”
เสี่ยรุกเร้าจนเพนนียอมเล่นบทใจอ่อน สองคนกำลังจะคิสกัน ทันใดมีรถตุ๊กๆแล่นมาที่หน้าบ้าน เพนนีรีบผละออกจากเสี่ยทันที “มีคนมาค่ะ”
เสี่ยเสียเส้นมากๆ “งั้นไว้วันหลังก็ได้” เสี่ยเงยไปเห็นไพพรรณที่ถือถุงผักและของสดลงมาจากตุ๊กๆ ก็สั่ง “แม่บ้าน” ไพพรรณชะงัก เมื่อเห็นว่าเพนนีมีผู้ชายมาส่ง ยังไม่ทันจะว่า