บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 3 หน้า 19
เสี่ยสั่งเลย “นี่ ! มาช่วยคุณหนูเพนนีเขาขนของหน่อยซิ ทำไมยืนมองเจ้านายอยู่ได้”
ไพพรรณอึ้ง มองเพนนี ที่ไม่พูดแก้ตัวให้ เพนนียืนยิ้มบิดตัวอยู่ข้างเสี่ย ส่งซิกสายตาไม่ให้แม่พูดอะไรออกไป...ไพพรรณได้แต่มองลูกอย่างน้อยใจ
ไพพรรณเดินถือกระเป๋าของเพนนีเข้ามา ด้วยหน้าตาเรียบเฉย แต่แววตาเจ็บปวด เพนนีที่เพิ่งร่ำลาเสี่ยเสร็จ รีบวิ่งตามมา แล้วจะแย่งกระเป๋ามาถือ แต่ไพพรรณไม่ปล่อย ไพพรรณแดกดัน แอบน้อยใจ
“จะแย่งไปถือให้เสียมือทำไมล่ะ คุณหนูเพนนี”
เพนนีชะงัก นิ่ง “แม่”
“แกคงเรียกผิดแล้วล่ะ ชั้นไม่ใช่แม่แกหรอก เพราะชั้นเป็นคนใช้ แกมันเป็นคุณหนูสูงส่ง”
เพนนีเสียใจ แต่ก็เริ่มหงุดหงิด “ก็แล้วแม่จะให้เพนทำยังไง เพนขอให้แม่เลิกทนเป็นทาสเค้า แม่ก็ไม่ยอม เพนทำทุกอย่างเพื่อให้แม่สุขสบาย แม่ก็ไม่สนใจ แล้วเพนพยายามจะหนีสภาพลูกขี้ข้าคนใช้ในบ้าน เพราะไม่อยากให้คนอื่นดูถูก เพนผิดตรงไหนล่ะแม่”
“ผิดที่แก ไม่ยอมรับตัวตนของตัวเองไงล่ะ แกโกหกทุกอย่าง แม้แต่ตัวเอง ชีวิตแกก็เลยมีแต่ความโกหก จอมปลอมแบบนี้ไงล่ะ”
“แม่ก็เลยคิดจะกดหัวเพน ให้มีความสุขกับสภาพขี้ข้าในบ้านไปตลอดชีวิตแบบแม่งั้นเหรอ”
ไพพรรณนิ่ง จ้องเพนนี “แล้วแกล่ะเพน แกเองก็กดหัวชั้นให้เป็นคนใช้ในบ้านเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
เพนนีนิ่ง หน้าเสีย ไพพรรณจ้องเพนนี แต่ก็หยิบกระเป๋าเพนนี แล้วเดินหายไปทางเรือนคนใช้ เพนนีมองตาม
ภายในห้องรับแขก บ้านธวัช ลัคนัยนั่งทำงานเอกสาร เพนนีค่อยๆเดินเข้ามาทางด้านหลังลัคนัย เพนนีแกล้งจี้เอวของลัคนัย โดยเอามือโอบจากด้านหลังของลัคนัย เพื่อให้เนื้อตัวของตัวเองแนบใกล้ชิดตัวลัคนัยมากที่สุด
“นี่แน่ะ” ลัคนัยรู้ว่าเพนนีโอบตัวเองจากทางด้านหลัง ลัคนัยรีบถอยห่างจากเพนนี
“นี่เรากลับมาหาน้าไพเหรอเพน”
“พอดีคอนโดเพนยังไม่เสร็จ ก็เลยขอมาอยู่นี่ชั่วคราวค่ะ” เพนนีหัวเราะอย่างมีจริต หว่านเสน่ห์
“คุณนัยนี่ ..เพนพยายามจั๊กจี้กี่ครั้ง ก็ไม่บ้าจี้สักที” เพนนีจงใจพูดสองแง่สองง่าม “ไม่รู้ว่าเส้นลึกหรือตายด้าน”
ลัคนัยมองเพนนีอย่างรู้ทัน ว่าเพนนีจงใจพูดล้อสองแง่สองง่าม ลัคนัยจะเดินหนีเพนนี เพนนีมองลัคนัยจะเดินหนีตัวเอง จึงแกล้งร้องโวยวาย “อ๊าย!! ..อ๊าย ๆๆๆๆ” เพนนีร้องพร้อมกับทำท่าปัดบางอย่างในเสื้อ ลัคนัยหันกลับมามองเพนนีที่ทำท่าปัดบางอย่างในเสื้อ “คุณนัยด้วยดูข้างหลังหน่อยสิคะ อะไรเข้าในเสื้อเพนก็ไม่รู้”