บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 3 หน้า 20
เพนนีเดินเข้าไปยืนหันหลังตรงหน้าลัคนัย แล้วเลื่อนคอเสื้อ ซึ่งเป็นเสื้อเอวลอย คอกว้างให้หลุดจากไหล่ จงใจให้ลัคนัยเห็นไหล่เปลือยขาว เพนนีแอบยิ้ม แล้วพูดเร่งลัคนัย
“คุณนัยช่วยดูให้หน่อยสิคะ เพนรู้สึกเจ็บๆ ไม่รู้มันกัดผิวเพนรึเปล่า อาทิตย์หน้าเพนมีถ่ายแบบด้วย”
ลัคนัยมองเพนนีอย่างลังเล แล้วจะหันไปเรียกไพพรรณหรือแอ๊บ แอ้มาดูแทน แต่เหมือนชนกเดินเข้ามาเห็นเพนนีที่คอเสื้อตก เปิดไหล่ขาวเนียนอยู่ตรงหน้าลัคนัย “คุณนก”
เหมือนชนกมองเพนนี แล้วมองลัคนัยด้วยสายตา เหยียดหยาม เกลียดชัง
“ถ้าอยากพลอดรัก ไปที่ที่เหมาะสมของพวกเธอด้วย” เหมือนชนกปรายตาไป ทางหลังบ้าน “เรือนคนใช้โน่น”
เหมือนชนกเดินผ่านลัคนัยกับเพนนีไปขึ้นบันได เพนนีมองตามเหมือนชนกด้วยสายตาไม่พอใจ แล้วหันไปหาลัคนัย “คุณนัยคะ” ลัคนัยมองตามเหมือนชนกแววตาเจ็บปวด เดินผ่านเพนนีไปอย่างไม่แยแส เพนนีมองตามลัคนัยด้วยสายตาหมั่นไส้
ไพพรรณกำลังเดินออกมาจากในห้อง เพนนีเดินเข้ามานั่งกระแทกตรงหน้าแม่
“บ้านนี้ ..ไม่ได้มีแค่เพนคนเดียวหรอกนะแม่ ..ที่ใผ่สูง”
ไพพรรณถอนใจรำคาญเพนนี “พูดบ้าอะไรของแก ?”
“พูดถึงหมามองเครื่องบินไงแม่” เพนนีหมั่นไส้ลัคนัย “ทำเป็นหยิ่งใส่เพน ชิ ! ก็คนอาศัยบ้านเขาอยู่เหมือนกันแหละ หัวสูงไปหวังอยากได้ลูกสาวเขา”
ไพพรรณมองเพนนีอย่างหงุดหงิด “นี่แกพูดถึงใคร ?”
“ก็คุณนัย ผู้ชายผู้แสนดีของแม่ไง ..ทำเป็นนิ่งๆไว้ตัว ที่แท้ก็ใฝ่สูง ..มองเครื่องบินเจ็ทเหมือนเพนนั่นแหละ”
ไพพรรณตีปากเพนนี เพนนีโวย “แม่ !! ฉันเจ็บนะ !”
“จะได้จำไง ว่าวันหลังอย่าปากพล่อยพูดแบบนี้อีก คุณนัยไม่คิดอะไร อย่างที่ปากสกปรกๆของแกพูดหรอก”
ไพพรรณเดินออกไป เพนนีมองไพพรรณอย่างเซ็ง แล้วคิดถึงเรื่องลัคนัยกับเหมือนชนก
“หึ ..ถ้าไม่คิด ..ก็คงไม่มองอย่างนั้นหรอก”
----------------------- ตัดไป -----------------------
ภายในสนาม บ้านธวัช ลัคนัยเดินมามุมหนึ่งของสนาม แล้วมองไปที่หน้าต่างห้องของเหมือนชนก เห็นว่าเหมือนชนกอยู่สูง ลัคนัยอยู่ต่ำ ทำได้แค่แอบมองเท่านั้น ลัคนัยเห็นเหมือนชนกเพิ่งออกจากห้องน้ำ กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเดินมายืนอยู่ ตรงหน้าต่าง โดยเหมือนชนกไม่เห็นว่าลัคนัย แอบมองอยู่ ลัคนัยยืนแอบมอง