บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 26 (จบบริบูรณ์) หน้า 10
เหมือนชนกหันฟึ่บ!! ไปมองลัคนัย ลัคนัยไม่หลบตา แถมยังเข้าไปจับคางของเหมือนชนก บอก “ไหนบอกว่า ต่อให้ตั้งกำแพงเป็นหมื่นๆชั้น ก็สะกัดกั้นคุณไม่ได้ ทำท่าเหมือนจะบุกตะลุยเต็มที่ ทำผมผิดหวังนะเนี่ย” อร๊ายยย เหมือนชนกอยากจะบ้า >< !!! “นาย รู้อยู่แล้ว ?
ลัคนัยพยักหน้า “ดูยากนักนี่ บ้านคุณน่ะ”
“ร้ายยยย!!! รู้แล้วก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้!!” เหมือนชนกนึกได้ “แล้วที่ทำหยิ่งอย่างงั้นอย่างงี้ ก็แกล้งฉันงั้นเหรอ”
ลัคนัยทำไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนชนกโมโห ทุบเข้าให้!! “โอ๊ย นี่คุณ”
ลัคนัยยุดมือของเหมือนชนกไว้ทั้งสองข้าง... สองคนมองตากัน ร่างใกล้กันแทบจะแนบชิด
“ถ้าคราวนี้ไม่พูดอะไรที่คิดจะพูด.. ผมจะ “กลับดีๆ” ตามที่คุณบอกแล้วนะ”
เหมือนชนกอึ้งๆ ลัคนัยค่อยปล่อยมือจากเหมือนชนก ค่อยๆหันไป เหมือนชนกมอง...ใจหายวาบ!! ลัคนัยกำลังจะเปิดประตู...หมั่บ!!! เหมือนชนกเข้าไปกอดเขาจากที่ด้านหลัง!! “ห้ามหันหลังให้ฉันอีก!”
เหมือนชนกกอดลัคนัยอย่างทั้งกลัว ทั้งหวง ใจนึกภาวนาอย่าให้ลัคนัยสะบัดเธอออก..แต่ลัคนัยยอมยืนนิ่งให้กอด... เหมือนชนกค่อยคลายความกดดัน..มีเสียงสูดจมูกเบาๆที่ด้านหลังของลัคนัย ลัคนัยค่อยๆเอื้อมมือไป คว้ามือของเหมือนชนกมากุมไว้... “...ไม่ต้องร้องครับคุณนก ผมอยู่นี่แล้ว...”
เหมือนชนกซบกับแผ่นหลังของลัคนัย น้ำตาซึม.. ลัคนัยพูดอย่างอ่อนโยน
“ผมเคยคิด..ว่าการได้ฟังคำๆนึงจากคุณมันสำคัญ แต่..ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว”
“ฉันรักนาย...” ลัคนัยยิ้มอ่อนโยน...กับคำที่รอฟังมา
“...ฉันอยากจะบอกนายมาตั้งนานแล้ว..” ลัคนัยหันมาหาเหมือนชน กอดปลอบ... และช่วยเช็ดน้ำตาให้
“ฉันรักนายและไม่อยากให้ไปไหนทั้งนั้น” เหมือนชนกสะอื้น “ห้ามไปไหนอีก”
ลัคนัยพยักหน้า ลัคนัยฟังและเชื่อเหมือนชนกอย่างหมดหัวใจ “ครับ รับทราบแล้ว” ลัคนัยจูบหน้าผากปลอบเหมือนชนก แล้วโอบเหมือนชนกไว้ในอ้อมแขน เป็นเช้าวันที่แสงแดดในห้องเรือนเล็ก ดูอบอุ่นนุ่มนวลมากที่สุด
บ้านธวัช ธวัชกับพิมลแข ช่วยกันดูเด็กทั้งสองคน คือนนท์ กับหนูนิด... ทั้งคู่นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า
ลัคนัยบอกธวัชกับพิมลแข
“ขอฝากนนท์ไว้สักนี่สักครู่ได้มั๊ยครับ ดูแลลูกมาทั้งคืนแล้ว..เช้านี้ผมอยาก...ดูแลคุณภรรยาบ้าง”
ปัจจุบัน ธวัชกับพิมลแขยิ้มๆกัน สีหน้าโล่งอก เฮ่อ..สองคนช่วยกันดูหลานอย่างสบายใจ
เรือนเล็ก ลัคนัยกางแขนล้มตัวลงนอน “เฮ่ออออ ลูกได้นอนเต็มอิ่มแล้ว ทีนี้ขอพ่อกับแม่ได้นอนบ้าง!”
เหมือนชนกมองที่นอนที่รกไปหมด มือไปคว้าหมอน คว้าผ้าห่ม บ่นๆ “รกไปหมดเลย”