บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 14 หน้า 3
“แม่จะซีเรียสทำไม ธุรกิจที่เรามีมันก็ไม่น้อย ทำไมแม่จะต้องง้อธวัชมันด้วย”
“เพราะถ้าแกไม่มีธวัช เราอาจจะไม่เหลืออะไรเลย” วุฒาชะงักว่าแม่พูดอะไร
“นุชนารถ!” นุชนารถเปิดแท็ปเล็ตส่งให้วุฒา “ผลประกอบการจากไตรมาส 1 กับ 2 ค่ะ”
วุฒารับมาดูแล้วมองสมจินตนาด้วยสายตาอึ้งๆ “ทำไมมันเป็นแบบนี้”
“ถ้าแกไม่อยากหมดตัว ครั้งนี้แกจะพลาดไม่ได้!”
ห้องรับแขก บ้านมาลินี ที่โซฟาเหมือนชนกนอนหนุนตักมาลินีร้องไห้
“ครอบครัวของนกพังทลายลงแล้วจริง ๆ ใช่มั้ยคะคุณยาย” มาลินีไม่ตอบ แต่ลูบหัวปลอบหลานอย่างสงสาร
“โถ นิ่งซะนะคนดีของยายต่อไปนี้นกไม่ต้องรักไปสนใจ คนเห็นแก่ตัวพวกนั้นอีกแล้ว! เรา.. รักตัวเรา รักสิ่งที่เป็นของๆเราก็พอนกต้องคอยระวัง อย่าให้ใครมาแย่งของเราไปได้นะ”
เหมือนชนกสะอื้น “แต่นกไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว นกไม่อยากเห็น ...แม่นั่นมันมาเดินลอยหน้าในบ้านที่เคยเป็นของแม่ ของครอบครัวเรา ฮือ”
“นก นก...ไม่ได้นะลูก ถ้านกออกไป ก็ยิ่งสาสมใจพวกมัน”
มาลินีประคองเหมือนชนกให้นั่ง ทั้งยังประคองหน้าหลานให้จ้องตา
“นกอยากให้เป็นอย่างนั้นเหรอ?” เหมือนชนกคิดแล้วก็ส่ายหน้า “ถ้าไม่ ก็จำคำของยายไว้ อย่าออกจากบ้านนั้น หรือลาออกจากบริษัทเด็ดขาดอย่าสละสิทธิ์ในสิ่งที่มันเป็นของเรา และที่สำคัญ อย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับอะไรที่ไม่คู่ควรอีกเด็ดขาด” เหมือนชนกเข้าใจประโยคสุดท้ายของมาลินี ว่าหมายถึงลัคนัย
เหมือนชนกตอบทั้งน้ำตา “ค่ะยาย นกจะไม่ไปเกลือกกลั้วอีกแล้ว...ไม่มีวัน!!!”
มาลินีลูบหัวปลอบ “เชื่อยายนะลูก นกต้องอดทน ไม่ว่าพวกมันจะหน้าด้านหน้าทนใส่นกแค่ไหน นกก็ต้องไม่ย้ายออก!” มาลินีย้ำอย่างเป็นเดือดเป็นแค้นแทนหลาน
หลายวันต่อมา โถงทางเดินหน้าห้องนอน บ้านธวัช
“ไม่นะคะ แม่ต้องไม่ย้ายออก!”
เหมือนชนกร้องอุทธรณ์ เห็นวิสาขายืนอยู่กลางกองสัมภาระที่จัดแล้วที่แอ้มาช่วยขนออกไป
“นก ลูกก็รู้นี่ ว่าเดี๋ยวภรรยาใหม่ของพ่อเค้าก็จะต้องย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่”
“แต่แม่เป็นแม่ของนก ทำไมถึงจะไม่มีสิทธิ์อยู่ ถ้าพ่อไม่ยอม นกจะพูดกับพ่อเอง”
วิสาขาส่ายหัว “แล้วนกจะให้แม่อยู่ร่วมกับยัยเมียใหม่ หันไปหันมาเจอหน้ากันเหมือนกับที่นี่เป็นฮาเร็มของพ่อเรา? ต่อให้พ่อเราบ้าจี้ยอมขึ้นมา แม่ก็ไม่เอาด้วยหรอกนะ”
เหมือนชนกชะงัก ค้านไม่ออก วิสาขาหันไปสั่งแอ้ แอ๊บให้ขนกระเป๋าออกไป