บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 14 หน้า 4
ห้องโถงบ้านธวัช วิสาขาเดินมากับเหมือนชนก แอ้แอ๊บทยอยกันขนสัมภาระออกไป ไพพรรณก็ตามมาส่งด้วย
วิสาขาลูบแก้มลูก “แม่ไม่ทิ้งนกไปไหนหรอกน่ะ จะมาเยี่ยมบ่อยๆ” วิสาขาฝากกไพพรรณ
“ฝากยัยนกด้วยนะไพ”
“ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ คุณวิ” วิสาขาพยักหน้ากำลังจะไป ก็สวนกันกับทอแสงและพิมลแขที่เพิ่งจะเข้ามาในบ้าน ทั้งสองฝ่ายชะงัก ฝ่ายผู้อยู่เก่าและฝ่ายเจ้ามาใหม่เผชิญหน้ากัน พิมลแขยกมือไหว้วิสาขา วิสาขาพยักหน้ารับไหว้ ทอแสงมองสัมภาระของวิสาขาที่เตรียมขนออก ลอบแขวะเนียนๆ
“แหม จังหวะพอดีเลยนะคะ ยัยแขเลยได้โอกาสไหว้ลาคุณผู้หญิงคนเก่าของบ้าน”
วิสาขารู้ว่าโดนแซะ “ไม่ต้องเสียดายไปหรอกค่ะ ไม่ได้ไปแล้วไปลับ คงจะกลับมาดูลูกบ่อยๆ เป็นห่วงยัยนกเค้า โลกสมัยเนี๊ยะมันอยู่ยาก” ทอแสงแสบนิดๆที่วิสาขาแขวะกลับ มองเหมือนชนกที่ทำนิ่งเมื่อเห็นเธอ แล้วบอก
“คุณนก สบายดีรึเปล่าคะ? สงสัยว่ามือจะเจ็บ เลยไหว้ทักทายผู้ใหญ่ไม่ได้”
เหมือนชนกอยากจะตอบโต้ วิสาขาปรามด้วยแววตา ให้เหมือนชนกต้องยอมไหว้ทอแสงพอเป็นพิธี
“ก็ยังดี อีกหน่อยพอเป็นญาติกันแล้ว ดิฉันจะช่วยอบรมให้” วิสาขาเป็นฝ่ายทนไม่ได้ซะเอง
“ให้ดิฉันบอกคุณแทนดีกว่านะคะ ว่าถ้าอยากได้รับความเคารพจากลูกฉัน ต้องทำยังไง แม้แต่ไพ”
วิสาขามองไปทางไพพรรณ “ยัยนกก็ยังยกมือไหว้..ก็แค่ เราทำตัวให้น่าเคารพก็เท่านั้นเองค่ะ”
“ฉันไม่แปลกใจเลย ที่เด็กมื้อไม้แข็ง เพราะเลี้ยงตามอกตามใจกันนี่เอง”
“แม่ฉันเลี้ยงฉันให้คิดเป็น ดูคนออกต่างหากค่ะ ไม่ใช่ต้องหวานกับคนไปทั่วเพราะหวังผลประโยชน์” เหมือนชนกมองไปที่พิมลแข
“นี่กำลังว่าใครคะ?”
“แม่คะ แขขอร้องล่ะค่ะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ อีกหน่อยก็จะเป็นญาติกันแล้ว” พิมลแขบอกเหมือนชนกด้วยกลายๆ “หัดยอมรับอีกฝ่ายให้ได้จะดีกว่า”
ทอแสงหันไปลงที่คนใช้ “ถ้าขนของให้คุณวิเสร็จแล้ว ก็รีบกลับเข้ามานะ ฉันจะให้พวกเธอช่วยจัดบ้านใหม่” ทอแสงเชิดๆ “พอดีคุณวัชให้แม่มาจัดแต่งสถานที่ไว้ให้ยัยแขน่ะค่ะ”
ทอแสงพูด พลางจะดึงมือพิมลแขให้เดินเข้าไปด้วยกัน
เหมือนชนกประกาศ “ถ้านกยังอยู่ที่นี่ ใครจะมาย้ายข้าวของในบ้านนี้ตามอำเภอใจไม่ได้!!”
ทอแสงหันมา “เสียใจด้วยนะคะ คงทำตามนั้นให้ไม่ได้ ของเก่าไป ของใหม่ก็ต้องมา และที่สำคัญพ่อของคุณอนุญาตแล้ว”