บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 13 หน้า 2
“ไม่มีค่ะ นกเบื่อก็บ่นไปเรื่อย”
วิสาขาเข้ามาแตะหน้าผาก “ตัวก็ไม่ร้อน เป็นอะไรน่ะเรา เล่าให้แม่ฟังได้นะ”
เหมือนชนกลังเลแล้วทนไม่ไหว “พ่อเคยปิดบังอะไรแม่ไหม”
“เคยสิ พอแม่รู้แม่โกรธมากด้วยนะ”
เหมือนชนกสนใจ “เรื่องอะไรเหรอคะ”
“ก็เรื่องที่นกทำชุดชาของแม่แตก แล้วก็ช่วยกันปิดแม่เพราะกลัวโดนแม่ตีไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะแม่” วิสาขามองว่าแล้วมันเรื่องแบบไหน
“เรื่องแบบพ่อเคยรู้จักกับผู้หญิงอื่น แต่ไม่ยอมบอกแม่ว่ารู้จัก” วิสาขาหลอกถาม “แล้วยังไง”
“....ก็ถ้าเขาบริสุทธิ์ใจทำไมเขาต้องปิดบัง จริงไหมคะแม่”
“คนเราปิดบังกันมันก็มีหลายสาเหตุ เช่น เขาอาจจะกลัวเราระแวง ไม่สบายใจหรือไม่เห็นว่ามันจำเป็นต้องบอกก็ได้ ถ้านกจะตัดสินโดยไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงก่อน มันก็ดูใจแคบไปนะ”
“แล้วถ้าเขาไม่บอก จะให้เราตัดสินจากอะไรล่ะคะแม่”
“จากการกระทำของเขาที่มีต่อเรา การกระทำมันบอกถึงหัวใจคนได้ดีเสมอนะลูก”
เหมือนชนกเข้ากอดวิสาขา สีหน้าครุ่นคิด วิสาขากอดเหมือนชนกอย่างสังเกต สีหน้าครุ่นคิดไม่ต่างกัน
ผ่านเวลา เหมือนชนกนอนบนเตียง แต่ยังลืมตาในความมืด
“การกระทำมันบอกถึงหัวใจคนได้ดีเสมอนะลูก” เหมือนชนกหยิบมือถือมาเปิดดูข้อความที่ลัคนัยเคยส่งให้
ภาพลัคนัยยิ้ม ภาพดี ๆ ระหว่างสองคนที่วนเวียนในความคิด
เหมือนชนกตัดสินใจ “ใจเย็นๆ...ยังไม่มีอะไรสักหน่อย”
เหมือนชนกจะวางมือถือแต่มีเสียงข้อความเข้า เหมือนชนกหยิบมาดูด้วยสีหน้าอึ้งๆ
ห้องสูทวุฒา โรงแรมวุฒา พนักงานหญิงเปิดห้องเข้ามา ลัคนัยรีบแทรกเข้ามาด้วยอาการรีบร้อน เห็นพิมลแขที่นอนหลับอยู่บนโซฟามีผ้าคลุมตัวไว้ ลัคนัยเข้าไปเขย่าตัวพิมลแข ปลุกให้ตื่น “แข....แข!”
ลัคนัยจะหันกลับมาหาพนักงานหญิง แต่พอหันมาพนักงานก็ออกไปแล้วพร้อมกับประตูห้องที่ปิดสนิท ลัคนัยรู้สึกแปลกใจแต่ก็หันมาพยายามปลุกพิมลแขให้ตื่น “แข...ตื่น...แข!”
พิมลแขค่อยๆ ลืมตาขึ้น พอเห็นลัคนัยที่อยู่ตรงหน้า พิมลแขก็ลุกขึ้นเข้ากอดลัคนัย แต่ทันทีที่ผ้าห่มเลื่อนหลุดกลับเห็นว่าเสื้อผ้าของพิมลแขไม่เรียบร้อย มีการแกะกระดุม “อุ๊ย!”
ลัคนัยรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของพิมลแข