บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 13 หน้า 3
“เอ๊ะนี่แข หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” พิมลแขมองลัคนัย “แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ?”
“คุณแชร์โลเกชั่นไปบอกผม”
“แขเปล่านะคะ” ลัคนัยชะงัก ชักรู้สึกว่ามีอะไรไม่ค่อยจะดีแล้ว คิด มองรอบห้อง แล้วถามพิมลแข
“แล้ววุฒาล่ะ”
“แขมานั่งรอเขา นานมาก แต่เขาไม่ได้เข้ามาแล้ว” พิมลแขมองสภาพตัวเองแล้วคิด “แต่แขไม่รู้สึกผิดปกติอะไรนะคะ” ลัคนัยคิด ๆ แล้วลุกขึ้นสำรวจมองรอบ ๆ “ผมจะพาคุณกลับนะ”
พิมลแขจะลุกแต่ยังมีอาการวิงเวียนจนจะล้ม ลัคนัยเข้าช่วยประคอง พิมลแขที่ได้ใกล้ชิดกับลัคนัยมาก ในห้องที่มีความเป็นส่วนตัว กลับรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมามาก
“นัยคะ...แขขอพักอีกแป๊บนึงได้มั๊ยคะ มันมึนมากเลยค่ะ นะคะ แขยังลุกตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ”
ลัคนัยทั้งที่ไม่สบายใจนัก แต่ก็ยอมพยักหน้า ลัคนัยประคองให้พิมลแขนั่งแล้วจะขยับออกห่าง แต่พิมลแขยึงดึงมือเอาไว้...เบาๆ พิมลแขอ้อนวอน “อย่าเพิ่งถอยหนีจากแขได้มั๊ยคะ? แขขอแค่...ตอนนี้”
พิมลแขวางมือบนบ่ากว้างของนัย “ให้ได้อยู่ใกล้คุณ...แค่ตอนนี้...”
ลัคนัยมองพิมลแขที่วอนขอด้วยน้ำตาปริ่ม รู้สึกใจอ่อน สงสาร ยอมปล่อยให้พิมลแขเข้ามาซบพิงร่าง.. แต่เขาก็พยายามไม่ตอบสนองไปมากกว่านั้น ฝ่ายพิมลแขเมื่อได้ใกล้ชิดลัคนัยได้ ก็กอดกระชับเขามากขึ้น ยิ่งนึกถึงไออุ่นที่ตราตรึงในอดีต แล้วเงยมองใบหน้าของลัคนัย บอกอย่างหวานซึ้ง “แขรักคุณนะคะ”
ลัคนัยสบตาพิมลแขที่ช่างอ่อนหวาน เว้าวอน แล้วพิมลแขแตะนิ้วไล้ที่ใบหน้าของลัคนัยเบาๆ แล้วค่อยๆเลื่อนมือต่ำลงมา.... สองคนมองหน้ากัน เหมือนบรรยากาศจะพาไป
ด้านหน้าห้องสูทวุฒา ประตูเปิดออก ลัคนัยประคองพิมลแขออกมา ทั้งคู่เห็นกล้องวงจรปิด
ภาพจากมอนิเตอร์เห็นลัคนัยพยายามช่วยประคองพิมลแข พิมลแขยังดูเดินเซไม่ตรงนัก วุฒามองนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 5 ทุ่มเศษ “ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นยังยาวนาน แนบแน่นจนถึงวันนี้เลยนะครับ”
ภาพเคลื่อนจากวุฒาไปที่คนยืนข้าง ๆ เหมือนชนกนั่นเอง เหมือนชนกมองลัคนัยและพิมลแข ทั้งอึ้ง ช็อค และโกรธจนตัวสั่น!!
หน้าคอนโด ลัคนัยมาส่งพิมลแขที่หน้าคอนโด
“ขอบคุณนะคะที่คุณไปช่วยแข แขเชื่อว่าในน้ำเปล่านั่นต้องมียา เขาส่งโลเกชั่นให้คุณ ให้คุณมา แต่เขาไม่ทำอะไรแข ไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการอะไร”