บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 13 หน้า 4
“ผมคิดว่าผมรู้ เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องกังวล ไม่ว่าวุฒาคิดจะทำอะไร เขาจะทำลายคุณไม่ได้แน่นอน ไปพักเถอะ มันดึกแล้ว” ลัคนัยจะไป
“แต่แขก็ต้องขอบคุณวุฒานะคะ” ลัคนัยมองพิมลแขว่าหมายความว่ายังไว
“เพราะเขาให้โอกาสแขกับคุณได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง” พิมลแขมองลัคนัยมือแตะที่แขนของลัคนัยอย่างพยายามอ้อนวอน “นัยคะ....สิ่งที่แขพูดกับคุณ มันเป็นความจริง และแข..ก็ยังรอ”
ลัคนัยตัดบท “ผมต้องกลับแล้ว” ลัคนัยพูดจบแล้วก็ออกไปเลย พิมลแขมองตาม คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
ห้องชุดวุฒา พิมลแขที่พิงลัคนัยอยู่ พยายามจะขยับเข้าซบและวางมือที่อกลัคนัย แต่ลัคนัยจับมือของพิมลแขและขยับให้ออกห่างจากตนเอง ลัคนัยลุกขึ้น “อาการคุณน่าจะดีขึ้นแล้ว ผมจะไปส่งนะ”
“นัย...” พิมลแขจับมือลัคนัยไว้ พยายามจะยื้อให้อยู่ “อย่าเพิ่งไปได้ไหม”
“ผมมีคนที่ผมรักแล้ว และผมอยากจะซื่อสัตย์กับผู้หญิงที่ผมรักไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง”
“ให้โอกาสแขสักครั้งได้ไหม”
“ผมเคยให้โอกาสคุณ..รอคุณ แต่คุณทิ้งโอกาสนั้น”
พิมลแขเสียใจรู้ว่าลัคนัยไม่มีใจให้ตนเองอีกต่อไปแล้ว
เหมือนชนกเข้ามาในเรือนเล็ก มองทุกสิ่งที่ลัคนัยทำไว้ให้กับตนเองด้วยความรู้สึกทั้งรักทั้งแค้น
ภาพที่เศษแก้วกระเด็น สายตาของพิมลแขที่มองมาอย่างไม่พอใจ ภาพที่เหมือนชนกเคยสงสัยว่าทำไมพิมลแขถึงยอมปฏิเสธการแต่งงานเพื่อลัคนัย ภาพกลับมาที่เหมือนชนกต่อเรื่องราวเหตุการณ์ “โกหก...”
“สองคนนี้เขารักกันมากนะครับ แต่เมื่อก่อนลัคนัยน่ะจน พิมลแขก็เลยทิ้งไป ตอนนี้คุณวัชส่งเสริมจนลัคนัยมีทุกอย่าง บางทีพิมลแขอาจจะคิดจับปลาสองมือ” มือเหมือนชนกกำแน่นด้วยความแค้น
บ้านธวัช เช้าวันใหม่ วิสาขากำลังรับประทานอาหารเช้า มีไพพรรณดูแลอยู่ เหมือนชนกเดินเข้ามาสีหน้าเครียดอยู่ลึกๆ เห็นวิสาขา
“คุณพ่อล่ะคะ?”
“ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“เมื่อคืนนี้นกออกไปไหนกลางดึก” เหมือนชนกชะงักกึก กับคำถามของวิสาขา ทันใดลัคนัยก็เดินเข้ามาพอดี
“เมื่อคืน คุณนกออกไปข้างนอกเหรอครับ?” เหมือนชนกมองลัคนัย แววตาร้าวลึกปรากฏขึ้น!!
เหมือนชนกฝืนยิ้มส่งให้ “ค่ะ พอดีเพื่อนนกมาจากเมืองนอก กะทันหัน นกเลยแวะไปคุยกับเค้านิดหน่อย”