บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 13 หน้า 5
“จะไปไหนเนี่ย แม่ไม่ว่าหรอกนะ แต่ถ้ามันดึกขนาดนั้น นกเป็นผู้หญิงต้องระวังอันตรายบ้าง”
เหมือนชนกแอบบีบมือ คุมอารมณ์เอาไว้ “ทีแรก..นกก็คิดจะให้ลัคนัยไปส่ง แต่เค้าก็ไม่อยู่”
เหมือนชนกตอบพลางมองดูลัคนัย ว่าลัคนัยจะพูดว่ายังไง
ลัคนัยตอบเนียนๆ “พอดี ผมมีนัดเลี้ยงลูกค้าน่ะครับ เลยดึกไปหน่อย” ลัคนัยมองเหมือนชนก “ขอโทษนะครับ”
เหมือนชนกโกรธแล่นขึ้นเป็นริ้วในอก จนขมับแทบจะเต้น แต่ปากบอกอย่างฝืน..
“จะต้องขอโทษทำไมล่ะคะ ในเมื่อคุณไปดูแลลูกค้า ไม่ได้ทำอะไรผิด”
ลัคนัยโล่งอกกับคำตอบเหมือนชนก “แต่วันหลังถ้าคุณจะออกไปธุระตอนดึกๆอีก ต้องบอกผมนะครับ”
ลัคนัยเห็นว่าเหมือนชนกยังนิ่ง “นะครับคุณนก” เหมือนชนกหน้าตึง สะกดกลั้นอย่างมาก จนวิสาขาสังเกตเห็น แต่พอเหมือนชนกหันไปหาลัคนัยกลับยิ้มแย้มให้ “ได้สิค่ะ” ลัคนัยโล่งใจ
“งั้นไปเลยนะคะ ฉันมีงานสำคัญต้องจัดการ”
เหมือนชนกเดินออก มีลัคนัยตามออกไป วิสาขามองตามด้วยความสงสัย
รถลัคนัยเข้ามาจอดในปั๊มน้ำมัน
“เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้คุณนกเองดีกว่า คุณนกจะดื่มอะไรครับ”
“ขอบคุณค่ะ ฉันขอมอคค่าร้อนนะคะ” ลัคนัยยิ้มรับ ปลดสายเซฟตี้เบลท์
เหมือนชนกง่วนกับมือถือ “ไม่น่าลืมชาร์ตเลย” เหมือนชนกขอลัคนัย
“ขอยืมมือถือคุณหน่อยได้ไหม ฉันจะโทรหาคุณพ่อน่ะค่ะ” ลัคนัยส่งมือถือตนเองให้เหมือนชนก “ขอบคุณค่ะ”
ลัคนัยยิ้มรับแล้วลงจากรถไป เหมือนชนกมองตามด้วยสายตาร้าย มองมือถือของลัคนัยในมือ
คอนโดพิมลแข พิมลแขสภาพเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืนก้าวออกไปที่ระเบียง ยืนมองออกไปด้านนอกคอนโด
ทอแสงเดินออกมาเห็นพิมลแขเดินไปใกล้ที่ราวระเบียง ทอแสงพุ่งไปคว้าแขนพิมลแข “แข แกคิดจะทำอะไร”
พิมลแขงุนงง ก่อนจะค่อยๆเก็ทว่าแม่ตกใจทำไม “ทำอะไร? อ๋อ นี่แม่คิดว่าแขจะคิดสั้นเหรอคะ?”
พิมลแขประชด “อืมม..ก็ไม่เลวนะ บางที ตายไปซะจริงๆก็ดี” ทอแสงจับพิมลแขหันมาแล้วตบเรียกสติ เพี๊ยะ! “เลิกพูดโง่ๆเดี๋ยวนี้นะ! ฉันเลี้ยงแกกว่าจะโตมาได้ดิบได้ดี มีทุกอย่างอย่างวันนี้ ต้องเหนื่อยขนาดไหน แล้วแกจะคิดโง่ๆ คิดเอาชีวิตของแกมาทิ้งเพราะไอ้ลัคนัยเนี่ยน่ะเหรอ”
“เพราะแขนี่ล่ะ แขอ่อนแอ แขถึงต้องเสียคนที่ดีที่สุดไป”
“คุณธวัชต่างหากคือคนที่ดีที่สุดสำหรับแก”
พิมลแขสวน “แต่นัยคือคนที่เคยรักแขที่สุด แขทำร้ายเขาทุกอย่างแต่เขาก็ยังช่วยแขปกป้องแข เขาอภัยให้แข แต่เขาก็ไม่กลับมา เพราะเขารักคนอื่นไปแล้ว” พิมลแขร้องไห้ “ไม่มีคนที่รักแขอีกแล้ว ไม่มี!”