บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 2 หน้า 2
และโอบเหมือนชนกพากึ่งเดินกึ่งวิ่งไป ผู้คนพากันเหลียวมองชายหญิงหน้าตาดีที่เปียกปอนไปทั้งคู่...กึ่งประคองกึ่งลากกันไปตามทาง ลัคนัยพาเหมือนชนกออกประตูด้านข้างไปจนได้ !
ลานจอดรถ ลัคนัยเปิดประตูรถ และวางร่างเหมือนชนกเข้าไป แต่เหมือนชนกไม่ยอม เหมือนชนกดันลัคนัยเพื่อที่จะออกไป แต่กลับถูกลัคนัยกดบ่าสองข้างไว้กับเบาะรถอย่างฉับพลัน เหมือนชนกหยุดโวยวาย แทบหมดฤทธิ์เมื่อลัคนัยยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ เหมือนชนกได้แต่จ้องตาลัคนัยตอบ “ปล่อยฉัน”
“ฟังให้ดีนะเหมือนชนก คุณไม่มีทางเอาพ่อคุณคืนมาได้ด้วยวิธีนี้หรอก ตรงกันข้ามพ่อคุณจะยิ่งโกรธคุณ”
“คุณพ่อไม่มีทางโกรธฉัน คุณพ่อรักฉันจะตาย อะไรที่ฉันต้องการ คุณพ่อไม่เคยให้ไม่ได้”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมยกเลิกเรื่องหย่า ทั้งที่คุณขอล่ะ”
เหมือนชนกโวยวาย “ก็เพราะเขาหลงยายนางงามนั่น...”
ลัคนัยแทรก “ใช่ ! เพราะเขาหลงนางงามนั่น เขาถึงไม่ยอมทำตามที่คุณขอไง”
คำพูดของลัคนัยทำให้เหมือนชนกนิ่งไป รู้สึกเหมือนแทงใจดำ
“ฟังดูโหดร้ายนะ แต่มันก็คือความจริง ... คุณต้องยอมรับ ว่าตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว ครอบครัวคุณมีตัวแปรอื่นเข้ามา ดังนั้นคุณจะทำตัวเอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว” เหมือนชนกกัดฟัน สูดหายใจหนักๆ พยายามกลั้นน้ำตา ลัคนัยมองเหมือนชนกอย่างเป็นห่วง “กลับบ้านกันนะ”
เหมือนชนกไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอเชิดหน้าไปอีกทาง ลัคนัยยิ้มนิดๆ ดึงเข็มขัดมาคาดให้เหมือนชนกและปิดประตูให้เหมือนชนกก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
หน้าสถานเสริมความงามพิมลแขบิวตี้ ทอแสงพูดพลางฉีกปากยิ้มเจรจากลบเกลื่อนทางโทรศัพท์..
“โอ๊ย ไม่มีอะไรหรอกค่ะ น้องก็ทราบนี่คะ ว่าลูกแขของแม่ โปร่งใสทุกเสต็ป ไม่มีทางทำให้ครอบครัวของใครแตกแยกหรอกค่ะ เรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น เอ่อ…เดี๋ยวแม่ขอตัวก่อนนะคะ พอดีแม่ช่วยดูแลร้านแทนลูกแขอยู่”
ทอแสงที่ยิ้มแย้มตอบคำถามอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย พอวางสาย หน้ายักษ์ขึ้นทันที! หันไปทางพิมลแข
“สายที่ห้าแล้ว! คนเรานี่มันสาระแนเรื่องคนอื่นกันจริงๆ” ทอแสงซักพิมลแข “ฉันไม่อยากจะเชื่อว่า
คุณวัชไม่เคยบอกเรื่องแกกับลูกเค้ามาก่อน”
พิมลแขถอนใจอย่างอึดอัด “คุณวัช..กะว่าจะค่อยๆบอกลูกเรื่องหย่า แล้วให้เวลาลูกสาวเค้าทำใจได้
ก่อนจะบอกเรื่องแขน่ะค่ะ”
“ห่วงความรู้สึกของลูก แล้วไม่ห่วงหน้าตาของเราเลยรึไง ไหนจะร้านนี้อีก เกิดลูกค้าไม่เข้าร้านเพราะหาว่าแกเป็นเมียน้อยเค้าล่ะ จะว่ายังไง?”