บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 2 หน้า 4
ทั้งวิสาขาและมาลินีปล่อยรีโมทตกพร้อมกันอย่างอึ้งๆ มาลินีเป็นฝ่ายได้สติก่อน หันมามองวิสาขา
“ยัยวิ...นี่มันอะไรกัน ยัยนก ยัยนกหลานชั้นกลับมาเมื่อไหร่ ทำไมชั้นไม่รู้...แล้ว ไอ้...ไอ้นัย มันทำแบบนั้นกับหลานชั้นได้ยังไง...ไอ้กาฝากนั่น มันถือดีอะไร”
“แม่ ทำไมพูดถึงนัยแบบนั้น ยังไงเค้าก็เป็นหลานของแม่ เป็น....”
“ไม่ใช่...มันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ชั้นไม่เคย...”
แป้นที่นั่งมองออกไปทางประตู โบกมือ พร้อมกับร้องเสียงดัง ตะกุกตะกัก “เอ่อ...คุณยาย..”
มาลินีหันมาดุ “อะไรอีกล่ะ” แป้นไม่ตอบ แต่จ้องไปที่หน้าประตู มาลินีกับวิสาขามองตาม
ลัคนัยยิ้มนิ่ง ก่อนจะยกมือไหว้ เมื่อเห็นมาลินีหันมา ... มาลินีสะบัดหน้าหนี ไม่รับไหว้ ลัคนัยหน้าเจื่อน วิสาขามองมาลินีอย่างไม่ชอบใจ แล้วรีบไปหาลัคนัย “มาก็ดีแล้วนัย...เล่ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
ลัคนัยกำลังจะตอบ มาลินีพูดแทรกขึ้นมาอย่างฉุน พร้อมเดินเข้าหาลัคนัยอย่างไม่พอใจ
“แกจงใจฉีกหน้ายายนก! ทำให้หลานฉันต้องขายหน้าต่อหน้าคนอื่น” มาลินีมองอย่างจับผิด
“หึ ! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้....ว่าแกคิดจะทำอะไร !!!” วิสาขาแก้แทนลัคนัย “แม่ ! ฟังนัยก่อน”
มาลินีมองวิสาขาอย่างไม่พอใจ ลัคนัยพูดกับมาลินีอย่างหนักแน่น
“ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย” ลัคนัยมองมาลินีจริงจัง “ผมรู้ตัวดี...ว่าผมเป็นใคร”
มาลินีมองหน้าลัคนัย ด้วยสีหน้าดูถูกและน้ำเสียงเกลียดชัง
“รู้ตัวก็ดีแล้ว! แล้วแกก็ควรจะรู้ไว้...ว่าคนอย่างแก กำพืดอย่างแก ไม่ควรมายุ่งกับใครทั้งนั้นในบ้านหลังนี้...รวมทั้งลูกสาวของชั้นด้วย”
วิสาขาปราม “แม่”
มาลินีดุ “แกจะเรียกทำไม ชั้นรู้หรอกน่า ว่าตัวชั้นเป็นอะไร...แต่คนบางคนต่างหากที่มันไม่รู้ และพยายามจะดึงแกให้ลงไปอยู่ในปลักตมสกปรกของมัน...เมื่อไหร่แกจะเข้าใจสักที” ลัคนัย หน้าเจื่อนจ๋อย
“แม่...พูดแบบนี้กับนัยได้ยังไง...นัยเป็นหลานของแม่ เป็นหลานของวินะ”
“หลานที่คิดชั่วๆกับน้าของมันน่ะเหรอ แกอย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ ว่าคนข้างนอกเค้าซุบซิบเรื่องแกกับไอ้...”
“แม่ !!!! พอแล้ว ไม่ต้องพูดกันแล้ว” วิสาขาพูดพร้อมกับดึงแขนลัคนัย ที่ยืนจ๋อยอย่างน่าสงสารออกไป
มาลินีมองตามอย่างขัดใจลูกสาวตัวเอง
ในสวนบ้านมาลินี วิสาขาก็หัวเราะชอบใจหลังจากที่ได้ยินลัคนัยเล่าให้ฟังว่าเหมือนชนกไปทำอะไรมา
“ลูกฉันโผล่ไปพังงานเปิดร้านของยัยนังงามจนหมดท่า ! เสียดายจริงจริ๊งที่ไม่ได้ไปเห็นกับตา”