บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 16
เกมเสน่หา ตอน 16
บทประพันธ์ : กันยามาส บทโทรทัศน์ : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ / ชลนภัส จันทรังษี
สามารถรับชม เกมเสน่หา ได้ทุกวัน จันทร์ - อังคาร ทาง ช่อง 3 (คลิกเพื่อรับชม)
ห้องนั่งเล่น มือของเหมือนชนกกุมมือของลัคนัยไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ สีหน้าตกใจของพิมลแข
เหมือนชนกมือกุมมือลัคนัย แต่ตาของเหมือนชนกกลับมองพิมลแขอย่างเหนือกว่า ลัคนัยอึ้งงัน ที่เหมือนชนกบอกด้วยวิธีนี้ มองเหมือนชนกอย่างอยากจะค้นหาความจริง
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ พูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะรับผิดชอบฉัน”
“ครับ ผมบอกแบบนั้น ...” ลัคนัยประชด “แต่ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นคุณคิดจะตอบตกลง”
“เรื่องแบบนี้มันก็ต้องใช้เวลาคิดกันหน่อยสิ แต่งงานนะ ไม่ใช่เล่นขายของ”
วิสาขาจับผิด “แล้วทำไมอยู่ๆ ลูกถึงเปลี่ยนใจจะแต่งงานกับนัยล่ะ”
“ก็มันไม่มีทางออกที่ดีไปกว่าแต่งงานนี่คะ วันข้างหน้านกต้องนั่งตำแหน่งประธานกรีนดรีม ต่อจากคุณพ่อ เพราะงั้นประวัติของนกจะด่างพร้อยไม่ได้”
“ตกลงว่า เป็นการแต่งเพื่อปกป้องชื่อเสียง” ทุกคนอึ้งกันไป กับคำพูดของพิมลแข “แล้วไม่เสียดายเหรอคะ ถ้าวันหน้า จะไม่ได้ใช้ชีวิตคู่กับคนที่คุณรัก”
เหมือนชนกตวัดสายตาไปที่พิมลแข “คนที่แต่งงานเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ ไม่น่าจะมีคอมเม้นท์ทำนองนี้นะ”
ตึ่งงงง ผู้หญิงสองคนประสานสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร พิมลแขอยากจะเถียง “ฉัน..”
เหมือนชนกชิงพูด “ถ้าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันพูด ก็น่าจะเปิดใจ ร่วมยินดีกับงานแต่งของแฟนเก่าเธอได้นะ”
ธวัชทนไม่ไหวแล้ว “นก ตอนนี้แข เป็นภรรยาของพ่อ พ่อคิดว่าเราคงไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องพวกนั้นอีก” เหมือนชนกชะงัก “ส่วนเรื่องการแต่งงานของลูกกับนัย ยังไง แขเค้าต้องยินดีด้วยอยู่แล้ว” ธวัชหันไปทางพิมลแข “ใช่มั๊ยครับแข ?” ธวัชจ้องหน้าพิมลแข เหมือนจะไม่เปิดโอกาสให้ตอบเป็นอย่างอื่น เหมือนชนกที่ใจจริงอยากเฉาะพิมลแขกว่านี้จำต้องหยุดก่อน แต่ไม่วายมองอย่างเหนือกว่า พิมลแขไม่อยากยอมแพ้เหมือนชนก
“ค่ะ แขต้องยินดีแน่ ถ้าทั้งสองฝ่ายรักกัน” พิมลแขพยายามส่งสารเตือนลัคนัย
“แต่งงานมันเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าเลือกผิดก็จะเหมือนตกนรกทั้งเป็น” เหมือนชนกแค้นพิมลแขจะเถียง!
ธวัชพูดขึ้นแทน ชักกรุ่นพิมลแข “แต่พ่อว่าเลือกไม่ผิด เพราะทั้งสองคนเหมาะสมกันมาก”
ธวัชถามลัคนัย “นัยรักลูกสาวของน้า และเต็มใจที่จะดูแลยัยนกตลอดไปใช่มั๊ย?”
ทุกๆสายตาจ้องไปที่ลัคนัย ซึ่งนิ่งเงียบ..สีหน้า และท่าทางไม่บ่งบอกว่าคิดอะไรอยู่ พิมลแขลุ้น สายตาเป็น