บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 25 หน้า 3
เผลอเอาสายไฟที่กำลังม้วนเก็บรัดข้อมือตัวเองแน่น วิสาขาเข้ามาแกะสายไฟออกจากมือลูก ตาก็มองลูกที่ดูไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งรอบตัวอย่างเป็นห่วงมาก
ห้องนอน บ้านลัคนัย นาฬิกา 2 ทุ่ม ลัคนัยเปลี่ยนแพมเพิร์สให้ลูก ลัคนัยคุยกับลูกอย่างอารมณ์ดี
ที่นาฬิกา 4 ทุ่ม นนท์ร้องไห้จ้า ลัคนัยอุ้มลูกพาดบ่า ร้องเพลงกล่อมลูก
ที่นาฬิกา เที่ยงคืน ลัคนัยผมยุ่ง หน้าตางัวเงีย กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง มืออุ้มลูก ให้นมลูกจากขวดไปก็สัปหงกไป ที่นาฬิกาตี 2 นนท์นอนหลับไปในที่สุด ลัคนัยอย่างโทรม มองลูกนอนหลับพริ้ม ลัคนัยลงไปนอน ลัคนัยนอนชิดฝั่งที่เคยนอน ที่ข้างๆ ว่างอยู่ คล้ายเว้นที่ไว้เพราะความเคยชิน
ห้องนอนเหมือนชนก เหมือนชนกนอนที่เตียงฝั่งตรงข้ามกับลัคนัย ทีแรกก็ตะแคงหันหลังให้ และแล้วก็พลิกตัวกลับมา ตรงหน้าของเหมือนชนกมีเพียงความว่างเปล่า เหมือนชนกกอดหน้าท้องที่แฟ่บลงแล้วของตัวเอง ขดตัวกลม กอดเข่ากอดตัวเองแน่น ราวกับตัวเองเป็นเด็กทารก
ห้องนอน บ้านลัคนัย ลัคนัยสะดุ้งตื่นกลางดึก พบว่าลูกหลับไปแล้ว เลยลุกจากเตียง อุ้มลูกไปวางที่เปล
ลัคนัยยืนมองลูกจนแน่ใจว่าหลับสนิท ก่อนจะละสายตาจากลูกไปมองบางอย่าง ลัคนัยมองไปที่กรอบรูปข้างเตียง มันคือรูปครอบครัวที่พยาบาลถ่ายให้ในห้องคลอด ลัคนัยมองกรอบรูปดังกล่าวนิ่งนาน แสนคิดถึงใครอีกคนในภาพ
ห้องเก็บของบ้านธวัช ภาพเหมือนชนกตอนตั้งครรภ์มีลัคนัยเคียงข้าง วางรวมในกล่องปะปนกับข้าวของที่เก็บมาจากเรือนเล็ก เหมือนชนกนั่งอยู่กลางห้องเก็บของ หยิบภาพดังกล่าวขึ้นมา ลูบไปบนกรอบภาพอย่างแสนคิดถึง เหมือนชนกเลือกหยิบเครื่องฟังเสียงหัวใจลูกมาแนบที่หน้าท้อง เหมือนชนกเสียบหูฟังแค่ข้างเดียว เหมือนชนกรอฟังเสียงหัวใจ ทว่าพอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย น้ำตาก็ไหล
ประตูเรือนเล็กที่ถูกปิดตาย มีแม่กุญแจหนาหนักคล้องไว้
ผ่านไปเดือนกว่า ห้องรับแขกบ้านลัคนัย
“คิดถึงที่สุดเลยย...”
ธวัช วิสาขา ลัคนัย นั่งอยู่ในห้องรับแขก วิสาขาอุ้มนนทพัทธ์ หอมซ้ายหอมขวา วิสาขาฟัดด้วยความหมั่นเขี้ยว
“หลานยาย...จ้ำม่ำจริงๆเล๊ย ย” ธวัชชะโงกหน้าเล่นกับหลาน “ตานนท์ หลานตา คุณตาก็คิดถึงมาก รู้มั้ยครับ”
วิสาขาหันมาค้อน “ใจคอไม่คิดจะติดต่อกันหน่อยรึไง จะตัดขาดกันไปเลยจริงๆ ใช่มั้ย”