บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 25 หน้า 5
วิสาขาสวนเสียงดัง “อย่า-พูด-ชื่อ-นี้-ให้-ฉัน-ได้ยิน-อีก !!!”
ธวัชงง “ทำไมต้องเกรี้ยวกราดด้วยเนี่ย”
“ก็คุณมาใส่ความฉันก่อนทำไม ...บอกไว้เลยนะ ว่าฉันกับเวศน์เราไม่ได้สนิทกัน เป็นแค่เพื่อนแม่กับลูกเพื่อนเท่านั้น ไม่มีอะไรเกินกว่านั้นเลยจริงๆ ที่ไปปีนผาด้วยกันก็เพราะไม่มีใครปีนกับเรา วิ่งมาราธอนก็ด้วย ออกงานการกุศลก็ด้วย ...กินข้าวด้วย ...ดูหนังด้วย” ธวัชฟังแล้วก็คิดตาม เริ่มพยักหน้ากับตัวเองอย่างเข้าใจ
วิสาขาหอบเพราะร่ายยาว “เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย ?!”
ธวัชแฝงความนัย “ตอนแรกไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้คิดว่าเข้าใจละ ...แจ่มแจ้งเลย”
“ดี” วิสาขาปิดประตูใส่ธวัชเดินออกไปท่าทางยังกระฟัดกระเฟียดโกรธอยู่ ธวัชมองอดีตภรรยา พยายามกลั้นยิ้มเพราะรู้แกว
บ้านธวัช เย็นวันเดียวกัน เหมือนชนกเดินตามเสียงร้องของเด็ก..จนมาเห็นเหมือนขนิษฐ์นอนอยู่คนเดียว... เหมือนชนกหยุดมอง...เหมือนขนิษฐ์ยังดิ้นและร้องอยู่ เหมือนชนกมอง... หน้าห้อง พิมลแขที่รีบร้อนเดินกลับเข้ามา ท่าทางดูวุ่นวายมาเล็กๆ ก็ชะงักอยู่ที่ตรงมุมห้อง เหมือนชนกกำลังไกวเปลให้เหมือนขนิษฐ์ ตามองน้อง ปากก็พูด....”เป็นอะไรไปหนูนิด เมื่อกี๊ร้องใหญ่เลย ทีนี้ล่ะยิ้มแป้นเชียว ...”
พิมลแขเห็นรอยยิ้มละมุนของเหมือนขนิษฐ์ที่คุยกับเหมือนขนิษฐ์ก็พลันยิ้มตาม และแล้ว...
“หนูนิดแกร้องอ้อน อยากให้คนมาดูน่ะค่ะ ...พอเห็นคุณมา แกก็เลยยิ้ม”
เหมือนชนกสะดุ้ง ถอยออกมาจากเปลเหมือนขนิษฐ์ทันที พิมลแขตรงเข้าไปอุ้มเหมือนขนิษฐ์ขึ้นมาจากเปล
“เรียกร้องความสนใจเก่งนะเนี่ย ลูกคนนี้”
พิมลแขคุยกับลูก ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ไหนจะหอมแก้มลูกซ้ายขวาอย่างหมั่นเขี้ยว เหมือนชนกมองพิมลแขและเหมือนขนิษฐ์ได้ไม่เต็มตา ทว่าก่อนที่เหมือนชนกจะเดินหนีเหมือนทุกที พิมลแขกลับอุ้มเหมือนขนิษฐ์เข้ามาหา เหมือนชนกทำอะไรไม่ถูก
“หนูนิดมองคุณใหญ่เลยค่ะ แกคงจะติดใจคุณเข้าแล้ว ...จะรังเกียจมั้ยคะ ถ้าจะช่วยฉันอุ้มแกซักประเดี๋ยว”
เหมือนชนกอึกอัก “ฉัน ...อุ้มเด็กไม่เป็นค่ะ”
“ก็ลองดูสิคะ จะได้อุ้มเป็นไง” พิมลแขคะยั้นคะยอ ส่งเหมือนขนิษฐ์ให้ เหมือนชนกจำใจรับมา และให้อีกฝ่ายช่วยจัดท่าเก้ๆ กังๆ ให้เข้าที่ เหมือนชนกมองเหมือนขนิษฐ์ในอ้อมแขน จากที่ลังเลในทีแรก เริ่มจะมีรอยยิ้มน้อยๆ ให้น้องสาว “เก่งจังหนูนิด ไม่กลัวคนแปลกหน้าด้วย”
“หนูนิด ...นี่พี่สาวหนู ชื่อพี่ลูกนก” เหมือนชนกมองเหมือนขนิษฐ์อย่างเอ็นดู และแล้วก็หอมแก้มเบาๆ