บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 25 หน้า 4
“เดี๋ยวนี้ทำอะไรไม่เห็นหัวกันแล้ว ถ้าเราไม่สืบจะตามเจอมั้ยว่าอยู่ที่ไหนกัน”
ลัคนัยไม่ตอบโต้คำพูดประชดของวิสาขาและธวัช ทรุดเข่าลง ก้มกราบคนทั้งสองแทบพื้น
“ผมขอโทษ คำขอโทษมากแค่ไหนก็คงไม่พอ..”
ธวัชและวิสาขาอึ้งไปด้วยความนึกไม่ถึง ทั้งสองคนที่ทีแรกไม่พอใจอย่างมาก กลับได้แต่อึ้ง พูดไม่ออก.. ธวัชและวิสาขาได้แต่มองหน้ากัน และแล้ว...
“น้าน่ะ..ยังไงก็ไม่เห็นด้วยหรอกนะ ที่เธอกับยัยนกตัดสินใจแบบนี้” ธวัชถอนหายใจ “แต่สุดท้าย ถ้ามันจะต้องเป็นแบบนี้จริงๆ” ธวัชกัดฟัน บอกลัคนัย “ก็อย่าหลบหน้ากันก็พอ ยังไงซะ.. เธอ..ก็ยังเป็นหลานชายเราเสมอ”
ลัคนัยอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง “คุณน้า…” วิสาขาประคองให้เขาลุกจากพื้นขึ้นมานั่ง
วิสาขากลั้นน้ำตา “แล้วเราสองคน ก็ไม่ยอมให้เธอเอาตานนท์หายไปจากเราหรอกนะ เธอต้องให้เราเจอหน้าตานนท์ เจอบ่อยๆด้วย”
ลัคนัยมองทั้งสองอย่างซาบซึ้ง ยกมือไหว้ “น้าวัชกับน้าวิมีบุญคุณกับผม และมีบุญคุณกับนนท์ด้วย ถ้าคุณน้า” ลัคนัยเปลี่ยนสรรพนาม “คุณตาคุณยายอยากเจอนนท์ ผมว่านนท์เค้าจะต้องดีใจมาก ที่รู้มีคนรักเขา”
ลัคนัยยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ
“แล้ว..ถ้ายัยนก”
“ก็คงมีแต่คุณนก..ที่ผมจะไม่ให้ลูกไปรบกวนเธอ...” วิสาขาพูดไม่ออก...ธวัชก็ได้แต่นึกเสียใจแทนเหมือนชนก
สีหน้าลัคนัยที่แน่วแน่จะตัดคนที่ทำร้ายจิตใจเขาและลูกออกไปนับแต่นี้
ทางเดินหน้าบ้านลัคนัย วิสาขาเดินกลับออกมา แม้จะรู้สึกโล่งขึ้น แต่ก็ยังไม่คลายใจ
วิสาขาเศร้า “ตากับยายได้เจอหลานแล้ว ...แต่คนเป็นแม่ไม่มีสิทธิ์ได้เจอ”
“ทำไงได้ ก็แม่เค้าไม่มีทีท่าว่าจะอยากรักษาสิทธิ์ของตัวเองเลย ...” ธวัชถอนใจ “ไม่รู้ว่าไม่อยากจริงๆ หรือแค่ปากแข็ง”
“เป็นอย่างแรกซะยังจะดีกว่า ...ภาวนาให้ไอ้ที่ยายนกซึมๆ มันเกี่ยวกับฮอร์โมนหลังคลอดทีเถอะ”
ธวัชไม่ได้คิดอะไร “อยากรู้ว่าใช่หรือไม่ใช่ ก็ลองปรึกษาคุณหมอวงศ์เวศน์ดูสิ” วิสาขาชะงักเท้า
วิสาขาปรี้ดดเสียงแข็ง “ทำไมฉันต้องไปปรึกษาเวศน์”
“เอ๊า ก็เค้าเป็นหมอ แล้วก็เห็นสนิทกัน...”
วิสาขาร้อนตัวโวยลั่นเสียงสูงเกิ้น “สนิทที่ไหน! ไม่สนิท”
“ไม่สนิทได้ยังไง ทุกทีมีอะไรก็เห็นปรึกษาแต่หมอเวศน์ คำก็เวศน์ สองคำก็เวศน์ ...”